Recensie De genezing van de krekel

De krekel wordt overvallen door een vreemd, zwaar, groot, grauw, onwrikbaar gevoel wat tegen de binnenkant van zijn hoofd duwt. 'Het was geen aangenaam gevoel. Hij liet zijn hoofd zakken en keek naar de grond' Het klopt, boort, schuurt, bonkt, trommelt etc.
De krekel probeert van alles om zijn somberte te laten weggaan, praat met z'n sombere gevoel, schrijft hem een brief:
'Geacht somber gevoel,
Hoe gaat het met u?
Hoe het met mij gaat weet u vast wel.
Kan ik misschien iets voor u doen?
.....
Ik wil u heel graag helpen als u weggaat.
U blijft toch niet altijd?
De eigenaar van het hoofd waarin u zit'

De andere dieren uit het bos doen ook allemaal pogingen de krekel te helpen, schrijven hem briefjes, komen op bezoek, bakken taart en organiseren een feest. Het helpt allemaal niet, de krekel blijft erg, erg somber, zijn gedachten doen pijn en hij weet niet meer of later wel bestaat. Het hele bos en zelfs de zon wordt ook een beetje somber.
De tegenstelling in het verhaal is de olifant die steeds weer pogingen doet om in een boom te klimmen en er telkens weer uitvalt. Toch blijft hij moed en hoop houden dat het hem een keer gaat lukken.

En dan zomaar opeens, na lange tijd wordt de krekel zomaar beter en zijn alle dieren met hem blij

Heel mooi geschreven, je voelt de somberte, de beklemming van de krekel en feitelijk van iedereen in zijn omgeving.
Las ergens dat een vakblad voor psychologen 'De genezing van de krekel' heeft uitgeroepen tot beste boek wat ooit over depressiviteit is verschenen. Vraag me wel af hoe het ervaren zal worden door echt depressieve mensen.