Recensie De opwindvogelkronieken

Verslonden weer,deze Murakami. Het begint allemaal heel doodgewoon: een weggelopen kat, Toru Okada die zijn baan heeft opgezegd en nu thuis het eten kookt,de was doet. Dan wordt het al ongewoner want zijn vrouw Kumiko komt niet thuis uit haar werk.Is ze weggelopen, heeft ze een ander of is er iets anders aan de hand?
De gebeurtenissen worden steeds vreemder, de helderziende zussen Kreta en Malta doen hun intrede, luitenant Mamiya komt op bezoek en vertelt zijn verhaal over gruwelijke belevenissen in de jaren 30 en 40 in de oorlog rond Mantsjoerije, buurmeisje May Kasahara, geeft Toru de naam ‘Opwindvogel‘ en sluit hem op in een droge waterput en de vroegere modekoningin Nootmuskaat Akasaka werpt zich samen met haar zoon Kaneel op als Toru’s redder.

Al deze personen hebben hun eigen wonderlijke verhaal en allemaal staan ze af en toe buiten de werkelijkheid. Bijvoorbeeld Kreta die vertelt: ‘wanneer ik stilzat, kreeg ik het angstaanjagende idee dat mijn lichaam eindeloos naar beneden viel in een bodemloze ruimte, of dat het onder een soort ballon eindeloos omhoog werd getrokken. Ik was niet langer in staat een verband te leggen tussen mezelf en de bewegingen en sensaties van mijn lichaam’ Of over Nootmuskaat: ‘voor levende mensen kon ze geen belangstelling opbrengen. Haar hoofd was gevuld met beelden van kleding, en wat haar betreft waren ontwerpen veel echter, veel lichamelijker ook, dan de mensen van wie ze afkomstig waren’

Er gebeurt zoveel dat het onmogelijk is dit fantastische, bizarre boek samen te vatten. Naarmate het boek vordert, blijken feitelijk alle personen van alles met elkaar te maken te hebben, die verwevenheid van alle verhalen met elkaar is heel knap gedaan. Bijzonder is ook dat absurde en vreselijke gebeurtenissen op heel heldere en vanzelfsprekende manier worden verteld.

Items die steeds terugkomen: Cutty Sark whisky, een put, de mens als een lege huls, de mens als een klomp vlees, beschrijving van ogen als bodemloze vijvers of koud als ijs, een mysterieus huis, een werkelijkheid opgebouwd uit verschillende lagen, een telefoon die overgaat, de stomerij…

Alles snappen in dit boek, ook dat is onmogelijk. Wat is echt gebeurd, wat niet? Geeeen idee! De vertaler zegt het in zijn nawoord zo: ’Iedere keer dat je dit boek leest, vind je weer iets dat je over het hoofd hebt gezien, maar dat een stukje vormt van een ongelofelijk geschakeerd mozaïek waarvan je eindelijk de belangrijkste patronen leert te onderscheiden’
En lezen dat nawoord, het geeft verduidelijking!