Recensie Dorsvloer vol confetti

Dit boek is een voorbeeld dat je door te lezen werelden leert kennen die je volkomen vreemd zijn. Want ondanks dat het een heel Nederlands boek is, beschrijft het een mij zeer onbekende wereld. De 12-jarige Katelijne maakt een begin met het ontworstelen aan het streng christelijke milieu waarin ze opgroeit. In een gezin waarin het normaal is dat de kinderen een flink pak slaag krijgen wanneer ze iets doen wat niet mag, waarin de kinderen overhoord worden over de preek van de dominee, waarin er geen sprookjes gelezen mogen worden maar wel de Saambinder, de Gezinsgids of de Terdege, een benauwend, bekrompen leven op een boerderij een heel stuk van het durp. Je voelt aankomen dat Katelijne dit niet gaat volhouden en in de toekomst zich zal gaan verzetten, dat doet ze nu al.
Katelijne (Franca?) praat met liefde over haar vader en moeder maar hunkert wel naar aanraking, een arm om haar schouders, droomt daarover.
Wat ik af en toe lastig vond maar wel passend, was het vreemde taalgebruik: de huus, hij had er moed op, hij werd vernegerd, het veurood, hou je lelijk gezicht, ze blonk in d´r vel.
Een boek geschreven met liefde, humor en ontroering maar waarbij ik ook af en toe met verontwaardiging en kromme tenen aan het lezen was.
En inderdaad, ben het met Brixy eens, ik heb het zeker niet ervaren als een aanval of bespotting. Boeiend filmpje overigens (bij Brixy).