Recensie Een lange winter

Ik was bij deze Ierse schrijver ietwat verrast door de Spaanse achtergrond van het verhaal. De personages zijn níet bepaald typisch Spaans. De vader, moeder, zoons en overige dorpsbewoners van het bergdorpje in de Pyreneeën zijn zwijgzame, terughoudende personen met complexe emoties. Er vindt minimale conversatie plaats.

Het verhaal wordt beschreven vanuit de oudste zoon Miquel en gaat vooral over de zoektocht naar de verdwenen moeder. Miquel is nauw met zijn moeder verbonden en hij denkt positief over haar: ‘Haar manier van omgaan met mensen had een soort innemendheid waartoe mensen zich aangetrokken voelden, en ze maakte dat hij het prettig vond bij haar te zijn op momenten dat ze naar iemand glimlachte of een terloopse opmerking maakte; hij kreeg er bijna een trots gevoel van.’

Ook gaat het over de ontwikkeling die Miguel deze winter doormaakt, zijn gevoelens van spijt en schuld en het zich losmaken van zijn bullebakkerige vader. Verder is het drinkgedrag van zijn moeder niet het enige waar hij achter komt.

Met een wat lugubere maar ook troostgevende scène wordt deze novelle afgesloten