Verrassend goed!

Weer zo’n steengoede herontdekte schrijver. Een intrigerende verhalenbundel met autobiografische inslag. Zeer leesbaar, geestig, met ijzersterke observaties. De titel klinkt niet echt aantrekkelijk maar verwijst naar één van de baantjes die Lucia Berlin had om in haar levensonderhoud te voorzien. Ook de overige verhalen over een eenzame jeugd, mijnwerkersdorpjes, een vreemde opa, een drankzuchtige, geschifte moeder, drie scheidingen, drank en drugs hebben direct met Berlins eigen leven te maken. Zo vormen de verhalen samen het best wel schokkende en trieste levensverhaal van deze schrijfster. Sommige passages breken je hart:
‘Jij zag overal lelijkheid en kwaad, mama, in iedereen, in elke plaats. Was je gek of een ziener? Ik moet er hoe dan ook niet aan denken te worden zoals jij. Ik ben doodsbang dat ik alle gevoel verlies van wat…kostbaar, waarachtig is.’

Het verhaal ‘Mama’ waarin Lucia met haar zus Sally herinneringen ophaalt aan haar moeder vind ik een van de mooiste, raakte me het meest. Oja, samen met ‘Zwijgen’.
Maar ondanks troosteloosheid en tragiek, valt er ook een heleboel te lachen. Dat is lastig uit te leggen. Verhalen zoals bijvoorbeeld ‘Mijn jockey’ zijn vermakelijk maar ook heeft ze een manier om vreselijke dingen met droge humor op te schrijven. Aanrader