Recensie Land van glas

Inderdaad een prachtig, fascinerend boek. De beschrijving hierboven(tekst van de achterflap) doet helemaal geen recht aan dit verhaal. In het begin moest ik even wennen aan Baricco's aparte en bijzondere schrijfstijl. Er zijn passages met zeer lange, soms oneindige, maar ook wonderbaarlijk mooie zinnen met herhalingen en opsommingen waarin diverse verhalen in en door elkaar heen lopen. Als ik mijn hoofd daar niet bij hield, raakte ik het spoor bijster.
Maar het was zeker niet voortdurend lastig. Heb ook bijzonder veel genoten. Bijvoorbeeld wanneer iedereen uit huize Rail in de tuin gaat ronddraaien om te ervaren hoe het is om snel te rijden (in een trein). En van een zin als 'zijn ademhaling zwabbert, zwiert, zwengelt en zwirrelt'. En dan Pehnt in zijn lange herenjas met zijn paarse schrift waarin hij elke dag iets opschrijft om het niet te vergeten. Pekisch met z'n humanofoon en z'n fanfare, Jun en Mormy, de locomotief Elisabeth, Hector Horeau met z'n Crystal Palace. Ik bleef me verwonderen tot en met het laatste hoofdstuk wat het boek een bizar slot geeft.

Ik merk dat het heel lastig is om over dit boek te vertellen. Misslizard hieronder heeft dat al heel goed gedaan, kan het daar helemaal mee eens zijn.
Ik las ergens in een interview met Baricco dat hij zei: 'ik schrijf voor mensen die zijn opgegroeid met televisie. Mensen zien alleen nog fragmenten'. Ook daar herken ik wel wat in.

Vind alleen mijn kaft mooier dan de 'Dizziekaft' Er staat een stuk rails op in een ondefinieerbaar landschap.