Lezersrecensie
Recensie Mijn broer bijvoorbeeld
Grandioos met veel gevoel geschreven boek waarin Uwe aan de hand van het dagboek van zijn gesneuvelde broer onderzoek doet. Naar zijn broer en zijn motieven om zich vrijwillig te melden bij de Waffen SS: hoe ging hij om met de plicht om te doden, waarom is zijn dagboek zo emotieloos, zo zakelijk, zonder mededogen,hoe was hij eigenlijk ?(Uwe was 4 jaar oud toen zijn broer sneuvelde)
Maar hij schrijft vooral ook over zijn vader, moeder en zus. Kritisch over de vader, met heel veel liefde en ontroering over moeder en zus.
Hij gaat ook uitvoerig en kritisch in op het Duitsland van kort na de oorlog, het zwijgen, het omgaan met de schuldvraag. Vraagt zich af waarom niet meer mensen geweigerd hebben bevelen uit te voeren.
Ergert zich aan vader en zijn vrienden die praten over hoe de oorlog nog gewonnen had kunnen worden, wat ze meegemaakt hebben in het leger.
Hij schrijft: "Dat waren de alledaagse verhalen zoals ze na de oorlog werden verteld, in bedrijven, in de kroegen, thuis, in dialect, in verzorgd Hoogduits, op die manier werd het gebeurde en daarmee de schuld fijngemalen. Met zulke verhalen kon je jezelf - wat we ons tegenwoordig niet meer kunnen voorstellen - helemaal vrijpleiten........De schuldvraag werd niet gesteld. Chronologie en causaliteit van de wreedheden kwamen niet ter sprake. Zelf had iedereen alleen op bevel gehandeld"
Tijdens het schrijven van dit boek kreeg Uwe pijn en last van eerst zijn rechter-later zijn linkeroog : "een pijn die niet alleen het gekwetste oog doet tranen, maar ook het andere, ik, telg van een generatie voor wie huilen verboden was -een jongen huilt niet- huil alsof ik al die onderdrukte tranen alsnog moet vergieten, ook over het niet-weten, het niet-willen-weten, van mijn moeder, mijn vader, mijn broer, wat ze hadden kunnen weten, moeten weten......Zij hebben het niet geweten omdat ze het niet wilden zien, omdat ze de andere kant op keken."
Was erg onder de indruk van dit persoonlijke relaas, verdient daarom een tijdje een plaatsje in mijn top 10!
Maar hij schrijft vooral ook over zijn vader, moeder en zus. Kritisch over de vader, met heel veel liefde en ontroering over moeder en zus.
Hij gaat ook uitvoerig en kritisch in op het Duitsland van kort na de oorlog, het zwijgen, het omgaan met de schuldvraag. Vraagt zich af waarom niet meer mensen geweigerd hebben bevelen uit te voeren.
Ergert zich aan vader en zijn vrienden die praten over hoe de oorlog nog gewonnen had kunnen worden, wat ze meegemaakt hebben in het leger.
Hij schrijft: "Dat waren de alledaagse verhalen zoals ze na de oorlog werden verteld, in bedrijven, in de kroegen, thuis, in dialect, in verzorgd Hoogduits, op die manier werd het gebeurde en daarmee de schuld fijngemalen. Met zulke verhalen kon je jezelf - wat we ons tegenwoordig niet meer kunnen voorstellen - helemaal vrijpleiten........De schuldvraag werd niet gesteld. Chronologie en causaliteit van de wreedheden kwamen niet ter sprake. Zelf had iedereen alleen op bevel gehandeld"
Tijdens het schrijven van dit boek kreeg Uwe pijn en last van eerst zijn rechter-later zijn linkeroog : "een pijn die niet alleen het gekwetste oog doet tranen, maar ook het andere, ik, telg van een generatie voor wie huilen verboden was -een jongen huilt niet- huil alsof ik al die onderdrukte tranen alsnog moet vergieten, ook over het niet-weten, het niet-willen-weten, van mijn moeder, mijn vader, mijn broer, wat ze hadden kunnen weten, moeten weten......Zij hebben het niet geweten omdat ze het niet wilden zien, omdat ze de andere kant op keken."
Was erg onder de indruk van dit persoonlijke relaas, verdient daarom een tijdje een plaatsje in mijn top 10!
2
Reageer op deze recensie