Recensie Na de aardbeving

Onmiskenbaar een Murakami, deze bundel met 6 korte verhalen. Ik proef de sfeer van De opwindvogelkronieken, van After Dark, Ten zuiden van de grens. Van de achtervolging in 'Gods kinderen dansen allemaal' via de jazzmuziek in 'Thailand' tot de driehoeksverhoudingen in ’Landschap met strijkijzer’ en ‘Honingkoekjes’. En dromen (of verbeelding) komen, geloof ik, in alle verhalen voor.

De aardbeving van 1995 in Kobe is de rode draad, speelt in alle zes verhalen een, overigens kleine, rol. Twee maanden later vond degifgasaanval plaats in de Tokiose metro. De verhalen spelen zich allemaal af in de tussenliggende maand.
Murakami zegt zelf in zijn nawoord: ‘Het was een onzekere, onzalige maand. Het was mijn bedoeling te schrijven over wat de mensen gedurende die periode dachten of deden. Hoe gedroegen ze zich, tijdens de nasleep van de aardbeving en onder de druk van het (onbewuste) voorgevoel van de nog te komen gifgasaanval......Beide gebeurtenissen laten zien dat we ons niet meer veilig kunnen voelen in de wereld waarin we leven, omdat die niet langer verankerd is. We geloven in het algemeen dat de grond waarop we lopen stabiel is. Of misschien geloven we het niet met zoveel woorden, maar accepteren we het als een vanzelfsprekend feit. Maar dan, opeens, verandert de vaste grond onder onze voeten in vloeistof.’

Veel van de personages zijn niet gelukkig maar komen in het verhaal tot iets nieuws. Alleen wat dat precies is, wordt niet altijd duidelijk…
Mijn favorieten: God kinderen dansen allemaal en Kikker redt Tokyo