Verdriet

Sceptisch begon ik aan dit boek. Maar van der Heijden heeft een prachtige requiemroman geschreven over het verlies van zijn zoon. Zonder sentiment, wel met verdriet. Heel, heel veel verdriet. Van binnenuit beschrijft hij hoe gigantisch diep Tonio’s verlies heeft ingegrepen in het leven van zijn ouders en hoe hij denkt dat het verdriet nooit zal slijten alleen maar steeds groter wordt. Het proces van rouw, de pijn, het gemis, de schaamte, het zelfverwijt het spoelt over je heen. Maar ook gelukkige momenten uit Tonio’s jeugd, de liefde van de ouders voor hun enige kind. Hartverscheurend en liefdevol.

Vooral indruk op me maakte het zelfverwijt van de auteur, zijn gevoel van falen en schaamte. Zijn gevoel een mislukte vader te zijn. En zijn eerlijkheid.
‘Ik voelde me een verrader jegens de Tonio die eenzaam door de Pinksternacht reed. Dat ik niet op de Stadhouderskade aanwezig was om het blinde Noodlot de weg te versperren, dat voelde als verraad. En als ik de klap niet had kunnen tegenhouden, had ik er op z’n minst moeten zijn om bij mijn geliefde jongen, zoals hij daar bloedend en buiten bewustzijn op het asfalt lag, neer te knielen. Ik was er niet. Ik lag in bed'. En ‘dat we hem als kind niet beter fietsen hadden geleerd. Dat ik er niet op had toegezien dat zijn fiets van licht voorzien was. Ik had op al zijn kledingstukken lampjes en reflectoren moeten laten naaien’ En ‘Ik schaam me, ja, omdat ik mijn zoon kwijt ben. Ik schaam me, tegenover jou en de hele wereld, omdat ik zijn dood niet heb kunnen voorkomen. Ik heb gefaald. Ik schaam me voor mijn nederlaag’

Adri en Mirjam blijven met elkaar praten: ‘Gelukkig weten we ons eeuwigdurende gesprek ook in pijn voort te zetten, al moeten we af en toe volmondig toegeven dat er voor sommige bijkomende verschrikkingen geen woorden zijn.’

En tot slot:
‘Nu Tonio door een blinde noodlotsvlaag uit het hechte driemanschap is weggeslagen, zijn Mirjam en ik alleen nog aan elkaar geklonken. We zwabberen rond op knikkende knieën, en tasten gek van angst om ons heen’