Recensie Wij drieën

Julia kijkt tijdens de laatste maand van haar moeders leven terug op een bizarre, onthutsende jeugd.
Julia’s vader Thomas, dichter en docent, is verslaafd aan pillen en drank, hij bedriegt en mishandelt zijn vrouw Rosalie tijdens dronken buien maar komt nooit aan zijn dochter. Julia’s moeder,schilderes, gebruikt daarom haar dochter wel eens als een soort bescherming.
Beide ouders hebben een enorm ego, ze feesten en dineren met interessante vrienden (zoals Francis Bacon) maar hebben nauwelijks aandacht voor hun dochter.
Nadat het huwelijk misloopt neemt Rosalie kamerhuurders in huis. De flirterige, behaagzieke en door seks geobsedeerde Rosalie probeert voortdurend met deze huurders een relatie aan te gaan. Ze ziet Julia vanaf dat moment als een rivale wat de toch al complexe relatie tussen moeder en dochter tot een onmogelijke maakt.

De vorm van dit autobiografische boek is wel interessant. Het niet-chronologische verhaal wordt afgewisseld met dagboekfragmenten, faxberichten, foto’s en agenda-notities. Ondanks de verschrikkelijke dingen die verteld worden is het taalgebruik nuchter en zelfs luchtig. Dat maakt het ook draaglijk en de moeite waard om te lezen. Eigenlijk 3,5 duimpjes

´Ik was voortdurend op mijn hoede, terwijl ik stijf stond van plichts- en verantwoordelijkheidsbesef. Ik geloof niet dat ik ´s nachts veel sliep, en als ik dat wel deed, werd ik al snel weer wakker, zodra het geroep en geschreeuw een zekere mate van wanhoop bereikt hadden. Dan ging ik het opnemen voor mijn moeder, met het zwaard van gerechtigheid in mijn ene hand en het schild van bescherming in de andere. Als ik te lang wegbleef, kwam mijn moeder me altijd halen want ze wist dat mijn vader haar geen kwaad zou doen als ik tussen hen in stond. Ze hield me bij de schouders vast en mijn vader danste om ons heen als een bokser, met die radeloze blik in zijn ogen omdat ik in de weg stond.’