Het zevende kind

Een boek dat ik met plezier heb gelezen, maar ook een boek waarbij ik regelmatig het gevoel had dat het allemaal wat teveel was.

De levens van 7 kinderen die hun prilste dagen samen in de olifantjeskamer van het kindertehuis Kongslund hebben doorgebracht worden danig opgeschud door een anonieme brief die zij ontvangen. Zijn zij wel die zij denken dat zij zijn, wie zijn hun echte ouders en waarom is daar niets over te vinden?

Er lopen lijnen naar hooggeplaatste personen binnen de regering, het lijkt erop dat slippertjes met gevolgen werden opgelost door het kindertehuis en dat bepaalde personen nog steeds kontakten met het tehuis onderhouden en kinderen volgen.

Het lichaam van een dode vrouw die op het strand is gevonden speelt een rol waardoor er aan het boek een trillerachtig element wordt toegevoegd.

Het verhaal wordt verteld vanuit wisselende perspectieven, waarbij het perspectief van de gehandicapte Marie, het enige kind van de olifantjeskamergroep dat haar hele leven in het tehuis is blijven wonen omdat zij geadopteerd werd door de directrice, een centrale rol speelt. Geheime boekjes en schriftjes, verstopplaatsen, sprookjesachtige elementen, geheime tochten die zij onderneemt, bijzondere ingrediënten, vaak heel mooi beschreven, maar toch kreeg ik steeds meer het gevoel dat het boek veel beter uit de verf zou zijn gekomen als er wat strakker gecomponeerd zou zijn. Met name de talrijke verwijzingen naar "het lot" als een belangrijk personage begonnen mij te storen, ik denk dat het boek juist aan kracht zou hebben gewonnen als dit "personage" rigoureus zou zijn geschrapt en de schrijver de verwikkelingen meer voor zichzelf had laten spreken.