Prachtige thema's, spanning en de ondergang van het William Banting.

Cachet, stijl en distinctie zijn kernwaarden van het William Banting, en dat moet je uiteraard tot in alle details en op alle niveaus waarmaken. Nadine en Derek zijn de eigenaars van het William Banting.
In het William Banting instituut kunnen zwaarlijvige, rijke mannen gewicht verliezen. Ze bepalen vooraf zelf hun doel. Als ze dit doel niet halen, betalen ze een netto jaarsalaris. In 25 jaar tijd is het nooit voorgekomen dat een gast zijn doel niet haalt.
In het prachtig gestileerde leven van Nadine en Derek verschijnen steeds meer scheurtjes.
Niets is wat het lijkt, de schone schijn wordt steeds verder afgepeld.
Als er een nieuwe gast arriveert, die alleen wil komen als zijn dochter Hedwig, die aan anorexia lijdt, mee mag komen, weet je als lezer zeker dat de ondergang van het William Banting aanstaande is.

Zeven soorten honger is in vlot tempo geschreven, met de satire en het cynisme die we goed kennen van Renate Dorrestein. De gesloten en geïsoleerde setting lijkt veiligheid te bieden, maar zorgt ook voor een verstikkende atmosfeer. Waan en werkelijkheid lopen soms naadloos in elkaar over.
Je krijg steeds meer informatie door de flashbacks die de auteur gebruikt.

Zoals we gewend zijn van Renate Dorrestein kom je ook in zeven soorten honger prachtig resonerende zinnen tegen. In de volgende zin koppelt ze de anorexia van Hedwig en de kinderloosheid van Nadine aan elkaar als in een parallel proces:
"Hedwigs woorden blijven tegen de rand van haar geest hameren. ‘Ik voel me zó vies als ik vol ben. Ik wil niks in me hebben.’
Ze houdt de gedachte niet langer tegen: precies zo had zij het ervaren toen ze zwanger was. In haar zat iets bedenkelijks wat daar niet thuishoorde".

Het boek leest als een trein en door de vluchtige lezer wordt daardoor menig thema wellicht gemist. Maar ook dan blijft het verhaal overeind. De luchtige manier van schrijven en de thema's die worden ingebracht maakt zeven soorten honger een heerlijk boek.