De schoonheid én ellende van Afrika

Simone Jastein is depressief en gaat naar een groepstherapie toe. Daar voelt ze zich niet echt thuis, het zijn bijna allemaal mensen met relatieproblemen. De therapeut vindt haar niet gemotiveerd om aan haar problemen te werken en zegt haar dat hij dan ook niets voor haar kan doen. Dan krijgt ze een reisbrochure waarin Overland Safari’s, dwars door de Sahara, staan. Simone schrijft zich in voor zo’n drie maanden durende reis.
Al snel komt Simone erachter dat het misschien niet zo’n goed besluit is geweest. Haar reisgenoten vallen haar tegen, die vinden haar maar verwaand en de reisleider, Koen, is niet bepaald een vriendelijke man. En dan het dagelijkse corvee. Niet bepaald wat zij zich van een vakantie had voorgesteld. Simone sluit zich zo veel mogelijk van de groep af.
Op een bepaald moment dwaalt zij van de groep af en wordt overvallen door een zandstorm, die zij ternauwernood overleeft. Dat doet haar besluiten zich meer aan te passen aan de groep.
Daardoor krijgt Simone steeds meer oog voor haar omgeving en de schoonheid van Afrika. Van de enorme woestijn tot het groen van de jungle. De verlatenheid van het zand en de ondoordringbaarheid van het oerwoud.
Ook al heeft Simone eerst een hekel aan hem, gaandeweg vindt zij Koen steeds aardiger en wordt verliefd op hem.

Als de reis afgelopen is en zij weer terug is in Amsterdam krijgen Simone en Koen een relatie. Koen kan zijn draai niet vinden in Nederland en vertrekt naar Liberia om daar voor Artsen zonder Grenzen te gaan werken. Simone reist hem achterna, ondanks de waarschuwing van haar ouders dat zij niet naar een oorlogsgebied moet gaan. Pas dan vertelt haar moeder haar over de verschrikkingen die zij in de oorlog heeft meegemaakt. Dit kan Simone er niet van weerhouden toch te gaan. Daar aangekomen, blijkt zij echt veranderd te zijn. Zij steekt de handen uit de mouwen en helpt waar zij kan.

Edith Tulp weet op zo’n manier te schrijven dat je je als lezer in de hitte van de woestijn en de vochtige jungle waant. Je ben onder de indruk van de stilte die heerst in de zandvlakte en hoort de cicades en alle andere voortdurende geluiden van de jungle. Je ruikt de stank van de vuilnisbelt bij de sloppenwijk en de geur van een ziekenhuis in een oorlogsgebied.
“Alleen dapper te zijn” is een boek dat makkelijk en vlot leest.

Edith Tulp (1960) studeerde aan de School voor de Journalistiek in Utrecht. Zij is freelance journalist, redacteur, columnist en schrijver. Haar passie voor schrijven ontwikkelde zij al heel jong. Edith reist regelmatig naar Afrika, waar zij zich voor verscheidene projecten inzet.
In 2015 debuteerde zij met “De bushsoldaat”.