Zoektocht naar de oorzaak van een familiedrama

Als Ellen van Bemmel twaalf jaar oud is, verwacht haar moeder haar vijfde kind. Ellen heeft een oudere zus Sybille (Billy) en broer (Kester) en een jonger broertje Michiel (Carlos). Zij is als enige van het gezin niet blij met de komst van weer een zusje en spreekt een banvloek over haar uit. Dat maakt haar daarna bang dat de vloek uit zal komen.
Ondanks dat zij in een groot huis wonen, slapen de kinderen met elkaar op zolder. Het grootste deel van het huis is bestemd voor een knipselbureau dat de ouders (Frits en Margje) aan huis hebben.
Na de geboorte van Ida verandert Margje, zij vertoont vreemd gedrag en lijdt aan godsdienstwaanzin. Ellen probeert raad te vragen aan een lerares, maar krijgt te horen dat ze "de vuile was niet buiten moet hangen".
Door een familiedrama komen alle familieleden behalve Ellen en Michiel om het leven. Ellen en Michiel komen in een kindertehuis terecht en na enige tijd wordt Michiel geadopteerd. Hierdoor verandert zijn naam en is Ellen de enige die de familienaam Van Bemmel draagt.
Na vijfentwintig jaar keer Ellen terug naar haar ouderlijk huis als zij toevallig ziet dat het te koop staat. Zij is ongehuwd zwanger en weet dat zij antwoord moet zien te vinden op vragen waar zij al vijfentwintig jaar mee rondloopt: Wat is er precies gebeurd? en vragen waarvan zij weet dat haar dochtertje die later ook zal stellen: Hoe komt het dat ik geen familie heb? Geen oma en opa?
Tijdens haar zwangerschap zijn er problemen waardoor Ellen langdurig het bed moet houden. Zij wordt verzorgd door Lucia, die met haar drie dochters bij haar intrekt. Lucia is mishandeld door haar man en moet onderduiken. Maar terroriseert Ellen, omdat zij haar benijdt.

Dit in 1998 geschreven boek is nog steeds actueel. Ook nu gebeuren er familiedrama's, raken vrouwen psychisch in de war na een bevalling en gaan mensen op zoek naar hun verleden.
Een hart van steen speelt deels in het heden, deels in het verleden en is geschreven vanuit het perspectief van Ellen.
De duidelijke schrijfstijl geeft de lezer een goed beeld van Ellen, hoe zij in het leven staat, denkt en voelt. Ook de andere gezinsleden komen redelijk goed uit de verf.
Door de beschrijving van het huis zie je het voor je. Hoe groot het is, maar hoe weinig ruimte te gezin heeft om te wonen.
Vooral de stukken over Margje na de geboorte van Ida zijn beklemmend en tonen aan waartoe iemand met een psychische stoornis in staat kan zijn.

Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954) startte midden jaren '70 samen met een vriendin het productiebedrijf Proburo, dat voor tijdschriften bijlagen verzorgde. Van 1977 tot 1982 publiceerde zij in Het Parool, Viva, Onkruid en Opzij (waarvan zij van 1982 tot 1987 redacteur was).
Daarnaast was Renate Dorrestein in 1986 betrokken bij de oprichting van de Anna Bijns Stichting, die elke twee jaar de Anna Bijns Prijs uitlooft voor "de vrouwelijke stem in de letteren" en was zij ambassadeur van het feministische online tijdschrift LOVER.
Voor haar hele werk ontving zij in 1993 de Annie Romeinprijs, was genomineerd voor de Libris Literatuurprijs voor Een sterke man, ontving een nominatie voor de Publieksprijs met Een hart van steen en in 2002 een nominatie voor de AKO Literatuurprijs voor Zonder genade. Ook kreeg Dorrestein twee internationale nominaties.
Haar boek Want dit is mijn lichaam was in 1997 het boekenweekgeschenk van de CPNB.
Renate Dorrestein schreef tot nu toe bijna 40 boeken.