Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Oppervlakkig vermaak

Marianne 05 mei 2018
Bij de recentste van vele onverdiende tegenslagen in hun leven worden de broers Dorvin en Edilion gearresteerd en ingezet in een bloeddorstig spel. Ze vinden hierbij de bondgenoten die ze nodig hebben voor de strijd met een duistere tovenaar en zijn monsterleger, maar er is nog een lange (lijdens)weg te gaan.

Dit boek heeft veel elementen van de klassieke queeste/the hero’s journey. Je hoeft niet ver te lezen voor de Duistere Heer, zijn ‘cannon fodder’ monsterleger, uitverkorenen, het bijbehorende speciale zwaard, dode/verdwenen ouders bij bosjes en namen in de trant van de ‘Grote Zee’, de ‘Witte Stad’ en de ‘Oude Taal’ (die laatste letterlijk). Aan al deze bekende elementen wordt helaas geen nieuwe draai gegeven en niet alles wordt even goed uitgewerkt. Grote delen van de eerste helft voelen willekeurig, omdat de gebeurtenissen vooral dienen om personages bijeen te brengen die zelfs dan weinig reden hebben om zich aan elkaar te binden. Zo is een personage na één gesprek met een vreemde al bereid zijn leven voor diegene te riskeren, en dat is de basis voor hun bondgenootschap. Familie- en liefdesbanden worden via de gedachten van de personages vastgesteld, maar er is te weinig daadwerkelijke interactie en ontwikkeling om deze verklaringen te ondersteunen. Hierdoor worden vooral de liefdesverklaringen eerder melodramatisch, bijvoorbeeld wanneer een personage bij zijn eerste perspectiefhoofdstuk, tijdens een aanval, diep in de ogen van een ander staart en denkt: als ik vandaag sterf, heb ik in elk geval het mooiste van de wereld gezien. Erg jammer, want de karakters zijn sympathiek en hebben potentie.

Gedurende het verhaal lijden de personages zeker, maar de ontwikkelingen die ertoe leiden zijn niet altijd even logisch (zoals voorgenoemd besluit om je op te offeren voor iemand die je net enkele uren kent) en consequenties zijn helaas vaak ver te zoeken. Noch het ‘Spel der Vrijheid’ zelf, dat in de flaptekst wordt genoemd, noch de reden dat ze erin belanden lijkt essentieel voor de rest van het verhaal (het aantal deelnemers dat deze vrijheid standaard wint, is overigens vreemd hoog voor iets wat tegelijkertijd een straf voor criminelen en vermaak voor een bloeddorstig en gefrustreerd publiek moet zijn). Op zichzelf is het Spel ook niet bevredigend. Ik kon feilloos voorspellen welke personages zouden sterven en welke nog ‘nodig’ waren, en hoe de strafregel zou intreden. De politieke gevolgen worden weggewuifd, wat ook niet bevorderlijk is voor de ontwikkeling van de wereld, en voor wonden is er magie. Zinnen als “Geen korsten of littekens, de huid was glad. [Karakter] zuchtte opgelucht. Nu herinneren ze me niet elke dag aan die verschrikkelijke marteling” benadrukken dit gebrek aan consequenties en versterken het idee dat karakters enkel lijden om het lijden. Later worden consequenties wel meer voelbaar, maar er blijven momenten die te kunstmatig aanvoelen (zoals de aanloop naar de scène die duidelijk maakt dat dit niet voor een jonger publiek was bedoeld, hoewel de personages daar wel goed op aansluiten).

Een klein, maar zeer teleurstellend punt is de taal. Neem een normale Nederlandse zin en vervang elk woord, inclusief tussenwerpsels als 'er', een voor een door een verzonnen woord, in exact dezelfde volgorde: dat is de Oude Taal. Dit toont niet alleen gebrek aan linguïstisch inzicht, maar ook creativiteit. Met deze methode kan immers iedereen een taal verzinnen. Er zijn andere manieren om het toegankelijk te houden, als dat de reden was (complimenten voor de uitvouwbare woordenlijst, werkelijk ideaal).

Het boek leest wel prettig en ondanks het teleurstellende verhaal blijft het vlot en biedt het wel degelijk vermaak, hoe oppervlakkig ook. Vooral gezien het al bestaande aanbod van fantasy, is er helaas echter weinig reden om dit boek aan te raden.
4

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Marianne