Het verleden kan je niet ontlopen

Emily Coleman vertrekt op een dag van huis en laat haar gezin achter, ondanks dat zij een gelukkig huwelijk, een zoontje van twee jaar en een mooi huis heeft. Zij vertrekt naar Londen om daar een nieuw leven op te bouwen. Emily verandert haar roepnaam in Cat en neemt haar meisjesnaam Brown weer aan.
Cat vindt al snel een kamer en ontmoet daar Angel, zij worden goede vriendinnen en als het Cat financieel beter gaat, gaan ze samen in een huis wonen.
Elk spoor naar het verleden weet Cat zo goed mogelijk uit te wissen en zij praat er met niemand over. Maar haar herinneringen kan ze niet wegstoppen en die worden steeds sterker. Heeft ze er goed aan gedaan om weg te gaan? In die periode raakt Cat ook aan de drank en drugs. Een nieuwe vlucht, maar nu om de herinneringen te verdrijven. Dan gebeurt er iets waardoor haar verleden en de reden van haar vlucht duidelijk worden.

In “Een stap te ver” wordt het verhaal van Emily/Cat verteld vanaf het moment dat zij haar huis verlaat. De hoofdstukken over het heden zijn in de eerste persoon geschreven. Deze verhaallijn wordt afgewisseld door flashbacks, die langzaam maar zeker duidelijk maken wat er gebeurd is en wie de andere personen zijn die in het boek voorkomen. Deze delen zijn in de derde prsoon geschreven. Door de manier van schrijven komt iedereen goed tot leven.
Vooral het karakter van de tweelingzus van Emily, Caroline, en de reden dat Emily en Caroline niet echt goed met elkaar kunnen opschieten komt goed uit de verf.
Het boek heeft een goede spanningsopbouw, die nieuwsgierig maakt naar het vervolg.

Als dan tegen het eind van het boek duidelijk wordt wat de reden is geweest voor Emily om alles achter te laten en helemaal opnieuw te beginnen, is dat een plotwending waaruit blijkt dat je als lezer regelmatig op het verkeerde been bent gezet.
In het laatste deel, een epiloog, wordt een sprong naar de toekomst gemaakt en lezen we hoe het jaren later met Emily gaat. Zelf kreeg ik een beetje het gevoel dat Tina Seskis niet helemaal wist hoe ze het verhaal af moest ronden en er een “eind goed, al goed” slot van wilde maken.
In de loop van het boek zie je een duidelijke ontwikkeling van de schrijfster. Wat eerst overkomt als een vrij droge opsomming van feiten, wordt later een goed lopend verhaal. Ik ben dan ook benieuwd of Tina Seskis dit in een volgend boek kan voortzetten en kijk nu al uit naar nieuwe boeken van haar.
Als ik een tip mag geven: maak tijd vrij en lees het boek “in een adem uit”. Niet omdat je anders moeite zal hebben om er weer in te komen, maar omdat je het gewoon uit wil lezen om te weten te komen wat er in het verleden van Emily is gebeurd.