Spannend en realistisch

Het boek begint “67 uur geleden” met de pakkende zin ”Sam dacht dat de eerst schoten bij de nachtmerrie hoorden”. Hierdoor wordt de lezer meteen deelgenoot van het verhaal.
De hoofdpersonen van het boek zijn Sam, een oorlogsfotografe, en Abhi, de hotelmanager.
Altijd als Sam na een opdracht tot rust wil komen, zoekt ze een goed hotel op. Deze keer Hotel Arcadia.
Die nacht wordt het hotel overvallen door een groep terroristen. Veel hotelgasten worden in de eerste periode gedood. Een van de overlevenden is hotelmanager Abhi, die zich terugtrekt in zijn kantoor, waar ook de beelden van de beveiligingscamera’s te zien zijn.
Abhi belt zoveel mogelijk hotelgasten om hen te zeggen hun kamer op slot te doen en niet open te doen. Zo ook Sam, maar zij houdt zich daar niet aan en gaat na enige tijd toch op onderzoek uit om foto’s te maken.
Na de eerste tocht gaan Sam en Abhi samenwerken, Sam krijgt (bijvoorbeeld een plattegrond van het hotel)en geeft informatie (onder andere waar springstoffen geplaatst zijn) en Abhi kijkt op zijn schermen om te zien of de plekken waar Sam heen wil veilig zijn.
Bij de tocht van Sam door het hotel wordt afwisselend geschreven wat Sam ziet en doet, en de beelden die Abhi op de schermen ziet. Deze beelden en de informatie die Sam hem geeft, maken het hem mogelijk het leger, dat buiten staat en wacht tot zij een inval kunnen doen, belangrijke informatie te geven.
Tussen de scenes uit het hotel staan hoofdstukken uit het verleden van Sam en Abhi. Deze laten zien hoe zij geworden tot wie zij zijn. Deze aanvullingen op het verhaal zijn verhelderend, omdat de hoofdpersonen hierdoor meer gaan leven voor de lezer.
Bijvoorbeeld de beschrijving van de achtergrond van Abhi en zijn keus niet in het leger te gaan en zijn leven nu. Daarnaast een aantal verhalen over het werk van Sam en hoe zij er toe is gekomen voor een bepaald soort foto’s te kiezen en andere juist niet te maken.
De afwisseling zorgt voor een goed evenwicht tussen spanning en ontspanning, de bijna voelbare spanning, haast nuchter en zakelijk geschreven, in het hotel en de momenten van terugkijken, met verdieping van menselijke emoties.
Over het algemeen is het heel vlot geschreven, zeker over de gebeurtenissen in het hotel. De zaken die in het verleden spelen zijn soms net iets te beschrijvend en te lang.
Het boek heeft een open einde. Een goede keus, omdat de spanning blijft en er geen sentimenteel einde verzonnen wordt, wat bij een verhaal als dit haast onmogelijk is om niet te doen, en afbreuk zou doen aan het verhaal.