Menselijke passie

Harriet (Hetty) Devereux erft na het overlijden van haar ouders Bhalla House, een enorm huis op een van de buiteneilanden van de Schotse Hebriden. Zij twijfelt tussen verkopen of er een luxe hotel van maken, maar het gebouw blijkt erg verwaarloosd. Als zij ernaartoe gaat om het huis samen met de plaatselijke aannemer, James Cameron, te inspecteren, zijn er net menselijke resten onder de vloer gevonden. Waarschijnlijk hebben die er al een eeuw gelegen.
In die tijd was het huis van de vermaarde schilder Theodor (Theo) Blake, een verre verwant van haar, die er met zijn bruid Beatrice ingetrokken was.
Hetty ontmoet bij een veiling Jasper Banks, die oude brieven en dagboeken in zijn bezit heeft van Theo en Beatrice. Hierdoor ontdekt zij dat hun huwelijk niet echt gelukkig was.
Beatrice speelt een grote rol in het verhaal. Hoe meer Theo zich in zijn eigen wereld terugtrekt, hoe meer zij geraakt wordt door de schoonheid van het eiland en het lot van de bewoners. Met name Cameron Forbes, de zoon van de rentmeester, wordt steeds belangrijker voor haar. Maar ook voor Theo is Cameron heel belangrijk, wat is daar de reden voor?
Door ontmoetingen met eilandbewoners leert Hetty veel over het eiland en zijn bewoners in 1910 en het belang van het eiland voor mens en natuur in 2010.

Het boek schakelt steeds tussen 1910 en 2010. In 1910 begint het met de aankomst van Theo en Beatrice op het eiland en in 2010 als Hetty naar het eiland gaat. De twee verhaallijnen vertonen veel overeenkomsten, die in de loop van het boek steeds meer verstrengelen.
Ik vind het boek erg poëtisch geschreven, de opgeroepen sfeer en de verschillen tussen mensen en hun bedoelingen zijn heel beeldend. De beschrijving van de natuur is ronduit prachtig.
Het feit dat het eiland alleen bij eb te voet, per rijtuig of met een auto te bereiken is, speelt regelmatig een niet onbelangrijke rol.
Schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen, die zijdelings genoemd worden en waar je bijna overheen zou lezen, blijken later in het verhaal van belang te zijn. Dit maakte mij steeds nieuwsgieriger en hoe verder ik kwam in het boek, hoe meer moeite ik had het boek opzij te leggen. Het liefst had ik het in een ruk uitgelezen.
De voortduren aanwezige, sluimerende spanning tussen de personen in het boek brengt vaart in het verhaal en je weet dat die spanning een keer zal moeten ontladen. Pas aan het eind van het verhaal komt die ontlading daadwerkelijk.
Op een subtiele manier worden de verschillende manieren besproken hoe mensen over natuurbehoud en duurzaamheid denken. Dit geeft het boek mijns inziens extra diepgang.

Wat mij betreft is dit boek een verfilming waard.