Hendrik Witbooi, verzetsstrijder tegen de koloniale overheersing

We schrijven het jaar 1884 als Hendrik Witbooi, kapitein van het Nama-volk, een trektocht begint om zijn volk en hun vee van het droge Gideon naar een vruchtbare plek in het noorden te brengen. Een groep Witbooi gaat op onderzoek uit, omdat zij door het gebied van de Herero moeten trekken en toestemming moeten hebben van hun leider. Zij krijgen vrije doorgang en een groot aantal Witbooi gaan op reis. Door een misverstand komt het tot een bloedige strijd tussen de twee volkeren. De Witbooi dragen een witte doek om hun hoed, zodat zij elkaar kunnen herkennen en niet elkaar zullen beschieten.

In die periode vindt in Berlijn een conferentie plaats waar Afrika verdeeld wordt tussen de verschillende westerse grootmachten. Duitsland wil Zuid-West Afrika koloniseren, omdat zij verwachten daar veel bodemschatten te zullen vinden. De keizerlijke afgevaardigde is Heinrich Göring. Hij zet voet aan land in Walvisbaai met een kleine groep militairen en een aantal landbouwkundigen en mijningenieurs.
Eerst proberen de Duitsers met de inheemse volkeren vredesverdragen te sluiten, waarbij zij beloven hen te zullen beschermen. Het wordt snel duidelijk dat er maar weinig Duitse soldaten zijn die bescherming kunnen geven. Als Hendrik Witbooi weigert een vredesverdrag te sluiten, volgt er een strijd op leven en dood.
Hendrik Witbooi komt in 1904, als hij al 80 jaar is, in opstand en weet daarbij alle stammen te verenigen.
Helaas stuurt de Duitse keizer een overmacht aan militairen en de inheemse bevolking kan daar niet tegen op en geven zich over. In deze strijd komt Hendrik Witbooi om het leven. De overlevenden komen in concentratiekampen, waar zij veel ontberingen moeten doorstaan en dagelijks vele tientallen van hen sterven. Anderen worden te werk gesteld bij boeren, waar zij om het minste of geringste afgeranseld worden.
Pas als Zuid-West Afrika Brits protectoraat wordt, als de Duitsers verslagen zijn, worden de Nama en andere inheemse bevolkingsgroepen vrijgelaten uit de concentratiekampen. Alleen zijn ze niet echt vrij, maar moeten naar reservaten.
De vele zendelingen die in Afrika de bevolking wilden bekeren tot het christendom hebben vaak meegewerkt aan de onderdrukking, al waren er natuurlijk ook die wel het beste met de bevolking voor hadden.

Hendrik Witbooi schreef veel brieven, die hij ook kopieerde in zijn "kasboek", waarin hij ook bijhield wat hij kocht en verkocht. Bijvoorbeeld hoeveel koeien hij moest betalen voor wapens bij de smokkelaars. De brieven ondertekende hij met "Ik ben Hendrik Witbooi". Dit kasboek is gespaard gebleven, doordat een journalist het herkende en meenam toen de Duitsers zijn werf overvielen en Hendrik Witbooi moest vluchten.
Conny Braam, zelf jaren lang actief anti-apartheidsactiviste, heeft veel research gedaan naar Hendrik Witbooi en de strijd van de inheemse bevolking van Afrika tegen de westerse overheersers. De brieven, die in het Kaaps-Nederlands zijn geschreven, heeft zij vertaald en in een prachtige, historische roman gegoten, die gezien kan worden als een eerbetoon aan Hendrik Witbooi, een van de grootste vrijheidsstrijders die Afrika gekend heeft. Het boek beschrijft de ongelijke strijd tussen de inheemse volken van Afrika en de westerse mogendheden.

Het boek is geschreven vanuit Hendrik Witbooi, afgewisseld met de levensverhalen van een aantal Duitsers die een leven proberen op te bouwen in Afrika.
Door de beeldende schrijfstijl kun je je goed inleven in de personen in het boek en is het ook goed mogelijk een voorstelling te maken van het landschap en de beschreven gebieden.

Het duurde nog bijna een eeuw voor Zuid-West Afrika op 21 maart 1990 onafhankelijk werd en de naam Namibië kreeg en de achterkleinzoon van Hendrik Witbooi, ook Hendrik Witbooi, vice-president werd.

Ik boek heeft diepe indruk op me gemaakt en zal me lang bij blijven. Dat de westerse mogendheden wreed hebben opgetreden in de koloniale tijd was mij bekend, maar dat het zo erg is geweest vond ik schokkend.