Haat is niet de oplossing

Het is 13 november 2015, Parijs. De vrouw van Antoine Leiris is met een vriend naar een concert in het Bataclantheater, terwijl hij thuis op hun 17 maanden oude zoontje past. Dan verschijnen op zijn telefoon berichten over de aanslag. Samen met zijn broer gaat hij op zoek naar zijn vrouw. 24 uur later hoort Antoine dat zijn vrouw om het leven gekomen is. Enkele dagen later schrijft hij een brief op Facebook aan de terroristen dat hij hun geweld niet zal beantwoorden met haat. De brief wordt wereldnieuws en veel mensen schrijven hem. Een van die brieven doet hem besluiten het boek “Mijn haat krijgen jullie niet” te schrijven. In de bewuste brief schrijft Philippe “Ú bent getroffen, maar u geeft óns moed”.

In dit indrukwekkende boek schrijft Antoine Leiris over de kleine twee weken vanaf de aanslag tot het moment dat hij met zijn zoontje aan het graf van zijn vrouw staat. Dagen van twijfel en verdriet, maar ook van kracht en doorzetten. Antoine schrijft in korte zinnen, maar weet misschien juist daardoor zijn emoties duidelijk op papier te zetten. Als lezer voelde ik emoties en maakten zij indruk op mij.
In zijn brief op Facebook schrijft Antoine niet allen dat de terroristen zijn haat niet krijgen, maar ook niet die van zijn zoontje. Hieruit spreekt vertrouwen en het voornemen Melvin daarin op te voeden.
Tijdens de begrafenis leest Antoine een aangrijpende brief voor die hij namens Melvin heeft geschreven. Door deze vorm te kiezen kan hij zijn eigen verdriet even opzij schuiven.
Melvin is nog te klein om zich later zijn moeder te herinneren, daarom vraagt Antoine aan vrienden om hun herinneringen aan Hélène voor hem op te schrijven, zodat hij als hij ouder is toch herinneringen aan zijn moeder zal hebben.
Als zij samen de dag na de begrafenis het graf bezoeken, neemt Antoine een foto van Hélène mee en legt die op het graf. Dan klimt Melvin over de bloemen heen en pakt de foto om die weer mee te nemen. Hij heeft zijn moeder gevonden en Antoine weet “we zullen altijd met z’n drieën zijn”.
Dit boek gaat niet over terrorisme, maar is een eerbetoon aan Hélène.

Het boek laat een diepe indruk op me achter en geeft hoop voor de toekomst. Voor Antoine en Melvin is het eind van het boek de start van een nieuw leven zonder Hélène.
Daarnaast hoop ik dat iedereen die dit boek leest na zal denken wat “mijn haat krijgen ze niet” voor henzelf betekent en het een wereld met minder haat zal opleveren.