Ultieme wereldbouw

Nadat hun thuis wordt verwoest, slaan twee nimfen op de vlucht voor een van de belangrijkste volgelingen van een duistere veldheer, met het zwaard van deze duistere nimf in hun bezit. Ze moeten dwars door het woudgebied de Valta op zoek gaan naar de Licht-Val, waar andere nimfen zich nog staande houden, in de hoop dat met hun hulp de duistere veldtocht kan worden tegengehouden.

Dit is een boek met zo’n mooie, verrassende en boeiend beschreven wereld dat de paar storende dingen snel worden vergeven. Deze minpunten omvatten: imperfecties in het proza, waaronder overbodige woorden, taalfouten en een aantal klunzige spraaklabels, hier en daar een personage (Aeyen) dat niet uit de verf komt en vlak voor het climactische laatste gevecht enkele hoofdstukken die uit de toon vallen en repetitief zijn.

Daartegenover staan de prachtige beschrijvingen, de vele personages die wel boeiend zijn en uiteraard de wereld, waarvan de originaliteit en diepgang niet mogen worden onderschat. Een groot deel van het boek wordt louter aan de ontwikkeling van deze wereld besteed. Het tempo ligt hierdoor laag, maar dit past goed bij de sfeer en de verschijnselen en biologische werkingen zijn zo creatief en goed uitgewerkt dat het niet erg is dat er zoveel aandacht aan wordt besteed. Ook de lange stukken die later aan de ‘menselijke’ samenleving worden besteed, geven diepgang aan de wereld.

De plot zelf is niet heel bijzonder, maar wat er gebeurt wordt wel voldoende uitgewerkt. Uitzonderingen zijn de voorgenoemde paar hoofdstukken en Aeyen; hij wandelt op een iets te gelegen moment de plot binnen om natuurlijk over te komen en zijn band met een van de nimfen wordt erg gehaast neergezet en overtuigt daardoor niet. De rest van de personages en gebeurtenissen stelt daarentegen niet teleur en uiteindelijk maakt het verhaal zelfs een overtuigende duik in de richting van dat 'psychologische'-label.

Al met al een veelbelovende aanwinst voor de Nederlandse fantasy.