Lezersrecensie
Zwaarmoedig, melancholisch en mysterieus
Al mijn hele leven lang ben ik geboeid door intriges. Een goed mysterie is alles wat ik nodig heb om mij mateloos te amuseren. Al sinds kleins af aan kijk ik elk weekend met mijn papa een detectiveserie, dat is zowat ons enige ritueel. Het leek me dan ook niet meer dan logisch om een van de eerste detectiveromans ooit te lezen, met als protagonist de befaamde Sherlock Holmes.
Sir Arthur Conan Doyle werd in 1859 in Edinburgh geboren. Hij was een Brits arts, maar is vooral bekend voor zijn detectiveverhalen over Sherlock Holmes en zijn assistent Dokter Watson. Hij publiceerde naast zijn verhalen over Holmes ook historische romans, sciencefiction, toneelstukken, poëzie en non-fictie. Hij was zowat de definitie van een man die alles kan. De Hond van de Baskervilles werd gepubliceerd in 1902 en heeft nooit prijzen gewonnen, ook al verdient het er wel.
In dit avontuur worden Sherlock Holmes en Dokter Watson geconfronteerd met hun meest weerzingwekkende zaak tot nog toe. De legende over het duivelse beest, dat zich verschuilt in de heide rond het huis van de Baskervillefamilie, waarschuwt de nakomelingen van de eeuwenoude bloedlijn nooit naar buiten te gaan na zonsondergang, wanneer de kracht van het kwaadaardige het sterkst is. Het recentste lid van de familie is zich niet bewust van het gevaar en wordt dood teruggevonden, langszijde een gigantische pootafdruk. Dokter Mortimer contacteert Sherlock en zijn trouwe hulp om koste wat het kost op zoek te gaan naar het beest, uit vrees dat de erfgenaam van de familie hetzelfde lot te wachten staat…
Naar mijn mening was het boek nogal ouderwets, wat niet meer dan normaal is aangezien het geschreven werd in de Victoriaanse tijd. De taal was erg formeel en geschreven in de stijl van een ontwikkelde man, wat aansluit bij het idee dat het verteld wordt door Sherlock Holmes’ partner, Dokter Watson. Er werden zeker woorden in gebruikt die ik nog niet kende, wat op zich geen probleem is. Het verrijken van je vocabulaire is nooit negatief, maar het zorgde er wel voor dat het boek minder vlot leek te zijn dan misschien mogelijk was met een makkelijker jargon. We kunnen het Meneer Doyle natuurlijk niet kwalijk nemen dat zijn boek gecompliceerder geschreven is dan de meeste boeken van onze tijd. Dat werd nu eenmaal verwacht van schrijvers in de vorige eeuwen. De traagheid van het verhaal stoorde ook helemaal niet. Integendeel, ik denk dat mensen van mijn generatie vaak vergeten wat het is om ergens op te wachten, om ergens naar uit te kijken, om ergens naar te zwemen. De Hond van de Baskervilles is zeker niet voor de ongeduldigen onder ons. Het verhaal doet zich langzaamaan uit de doeken. Het werd geschreven om te koesteren, zoals een goed stuk chocolade, niet om op te schrokken, zoals een Happy Meal.
Het personage van Sherlock Holmes is intelligent, onvoorspelbaar en een meester in het redeneren, kortom een fascinerend man. Spijtig genoeg staat Dokter Watson hierdoor vaak in zijn schaduw. Hij is erg pienter, maar naast een indrukwekkend man als Holmes is het makkelijk te verbleken.
Het was erg interessant een boek te lezen dat zo lang geleden gepubliceerd werd. Opvallend is dat de verhaallijn veel weg heeft van die van hedendaagse kinderboeken, die ik in mijn kinderjaren las. Ookal was de verhaallijn niet al te gecompliceerd, de spanning zat er zeker in. Er bleef op het einde van het boek geen millimeter van mijn vingernagels over om op te bijten, om het zo te zeggen. Ookal zijn de moderne verfilmingen vaak erg expliciet, het boek zelf was helemaal niet zo gruwelijk als ik verwacht had. Dat had het ook niet nodig, in tegenstelling tot moderne films, die vaak erg veel bloederige details nodig hebben om geloofwaardig over te komen. Meer gruwel had het boek net ongeloofwaardiger gemaakt en dan had het al zijn charme verloren.
De moedigen onder jullie raad ik aan het boek te lezen in het holst van de nacht, met enkel een zwak lampje naast je en een zachte, melancholische melodie op de achtergrond. Dat bedoel ik natuurlijk niet letterlijk, maar het helpt uiteraard wel bij het creëren van een sfeer.
De Hond van de Baskervilles, wat lang niet zo indrukwekkend klinkt als ‘The Hound of the Baskervilles’, is erg goed geschreven, met een zeer diepgaande en uitgewerkte verhaallijn. Het is in het algemeen niet het soort boek waar ik als eerste naar zou reiken, maar ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb. Het is zwaarmoedig, melancholisch en mysterieus. Het boek heeft een zeer logische, ietwat kinderlijke opbouw, maar verwar het zeker niet met een kinderboek. Ik raad het aan, maar niet aan kinderen jonger dan 13 jaar oud. Ik vind mezelf nu niet bepaald een bangerik, maar ook ik zat soms op het puntje van mijn stoel.
Doyle, A. C. (1902). De Hond van de Baskervilles. Amsterdam: Pantheon
Arthur Conan Doyle. (22 oktober 2017). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Conan_Doyle
The Sir Arthur Conan Doyle Literary Estate, (2000). The official site of the Sir Arthur Conan Doyle literary estate. Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via http://www.arthurconandoyle.com/index.html
The Hound of the Baskervilles. (3 oktober 2017). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via https://en.wikipedia.org/wiki/The_Hound_of_the_Baskervilles
Douglas Sewell, (13 juni 2015). The Hound of The Baskervilles by Sir Arthur Conan Doyle (1901). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via http://www.goodmystery.com/hound-baskervilles-sherlock/
Sir Arthur Conan Doyle werd in 1859 in Edinburgh geboren. Hij was een Brits arts, maar is vooral bekend voor zijn detectiveverhalen over Sherlock Holmes en zijn assistent Dokter Watson. Hij publiceerde naast zijn verhalen over Holmes ook historische romans, sciencefiction, toneelstukken, poëzie en non-fictie. Hij was zowat de definitie van een man die alles kan. De Hond van de Baskervilles werd gepubliceerd in 1902 en heeft nooit prijzen gewonnen, ook al verdient het er wel.
In dit avontuur worden Sherlock Holmes en Dokter Watson geconfronteerd met hun meest weerzingwekkende zaak tot nog toe. De legende over het duivelse beest, dat zich verschuilt in de heide rond het huis van de Baskervillefamilie, waarschuwt de nakomelingen van de eeuwenoude bloedlijn nooit naar buiten te gaan na zonsondergang, wanneer de kracht van het kwaadaardige het sterkst is. Het recentste lid van de familie is zich niet bewust van het gevaar en wordt dood teruggevonden, langszijde een gigantische pootafdruk. Dokter Mortimer contacteert Sherlock en zijn trouwe hulp om koste wat het kost op zoek te gaan naar het beest, uit vrees dat de erfgenaam van de familie hetzelfde lot te wachten staat…
Naar mijn mening was het boek nogal ouderwets, wat niet meer dan normaal is aangezien het geschreven werd in de Victoriaanse tijd. De taal was erg formeel en geschreven in de stijl van een ontwikkelde man, wat aansluit bij het idee dat het verteld wordt door Sherlock Holmes’ partner, Dokter Watson. Er werden zeker woorden in gebruikt die ik nog niet kende, wat op zich geen probleem is. Het verrijken van je vocabulaire is nooit negatief, maar het zorgde er wel voor dat het boek minder vlot leek te zijn dan misschien mogelijk was met een makkelijker jargon. We kunnen het Meneer Doyle natuurlijk niet kwalijk nemen dat zijn boek gecompliceerder geschreven is dan de meeste boeken van onze tijd. Dat werd nu eenmaal verwacht van schrijvers in de vorige eeuwen. De traagheid van het verhaal stoorde ook helemaal niet. Integendeel, ik denk dat mensen van mijn generatie vaak vergeten wat het is om ergens op te wachten, om ergens naar uit te kijken, om ergens naar te zwemen. De Hond van de Baskervilles is zeker niet voor de ongeduldigen onder ons. Het verhaal doet zich langzaamaan uit de doeken. Het werd geschreven om te koesteren, zoals een goed stuk chocolade, niet om op te schrokken, zoals een Happy Meal.
Het personage van Sherlock Holmes is intelligent, onvoorspelbaar en een meester in het redeneren, kortom een fascinerend man. Spijtig genoeg staat Dokter Watson hierdoor vaak in zijn schaduw. Hij is erg pienter, maar naast een indrukwekkend man als Holmes is het makkelijk te verbleken.
Het was erg interessant een boek te lezen dat zo lang geleden gepubliceerd werd. Opvallend is dat de verhaallijn veel weg heeft van die van hedendaagse kinderboeken, die ik in mijn kinderjaren las. Ookal was de verhaallijn niet al te gecompliceerd, de spanning zat er zeker in. Er bleef op het einde van het boek geen millimeter van mijn vingernagels over om op te bijten, om het zo te zeggen. Ookal zijn de moderne verfilmingen vaak erg expliciet, het boek zelf was helemaal niet zo gruwelijk als ik verwacht had. Dat had het ook niet nodig, in tegenstelling tot moderne films, die vaak erg veel bloederige details nodig hebben om geloofwaardig over te komen. Meer gruwel had het boek net ongeloofwaardiger gemaakt en dan had het al zijn charme verloren.
De moedigen onder jullie raad ik aan het boek te lezen in het holst van de nacht, met enkel een zwak lampje naast je en een zachte, melancholische melodie op de achtergrond. Dat bedoel ik natuurlijk niet letterlijk, maar het helpt uiteraard wel bij het creëren van een sfeer.
De Hond van de Baskervilles, wat lang niet zo indrukwekkend klinkt als ‘The Hound of the Baskervilles’, is erg goed geschreven, met een zeer diepgaande en uitgewerkte verhaallijn. Het is in het algemeen niet het soort boek waar ik als eerste naar zou reiken, maar ik ben blij dat ik dat toch gedaan heb. Het is zwaarmoedig, melancholisch en mysterieus. Het boek heeft een zeer logische, ietwat kinderlijke opbouw, maar verwar het zeker niet met een kinderboek. Ik raad het aan, maar niet aan kinderen jonger dan 13 jaar oud. Ik vind mezelf nu niet bepaald een bangerik, maar ook ik zat soms op het puntje van mijn stoel.
Doyle, A. C. (1902). De Hond van de Baskervilles. Amsterdam: Pantheon
Arthur Conan Doyle. (22 oktober 2017). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via https://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Conan_Doyle
The Sir Arthur Conan Doyle Literary Estate, (2000). The official site of the Sir Arthur Conan Doyle literary estate. Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via http://www.arthurconandoyle.com/index.html
The Hound of the Baskervilles. (3 oktober 2017). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via https://en.wikipedia.org/wiki/The_Hound_of_the_Baskervilles
Douglas Sewell, (13 juni 2015). The Hound of The Baskervilles by Sir Arthur Conan Doyle (1901). Geraadpleegd op 22 oktober 2017, via http://www.goodmystery.com/hound-baskervilles-sherlock/
2
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
