Close-up werd in 2007 geschreven en werd net als Verhoefs andere thrillers goed onthaald. Het boek werd genomineerd voor de NS Publieksprijs en werd winnaar van de Zilveren Vingerafdruk.
Margot Heijne is gescheiden van haar man John omdat hij een relatie had achter Margot haar rug. John verliet haar en nu zit ze in zak en as. Ze besluit om er eventjes met een collega tussen uit te gaan en ze boeken een reis naar Londen. Haar collega gaat uiteindelijk niet mee, maar Margot besluit toch te gaan. In het vliegtuig zit Leon haar een hele tijd aan te staren en geeft hij haar zijn nummer. Margot mag hem bellen wanneer ze een gids nodig heeft in Londen. Ze gaan samen een keer eten en het klikt meteen. Terug in Nederland worden Leon en Margot een koppel en brengt Leon haar op ideeën die ze daarvoor nooit voor mogelijk hield.
Een belangrijk thema in Close-up is liefde en jaloezie. Leon en John zijn allebei verliefd op Margot, maar ze heeft een relatie met Leon. Margot ziet John nog steeds op familiefeesten en Leon en John kunnen elkaars bloed wel drinken. Er wordt veel ruzie gemaakt tussen Margot en Leon over John. Naar mijn mening heeft Esther dit in het boek gestoken omdat er in het dagelijkse leven heel veel jaloezie is. Zo wil Esther waarschijnlijk de lezer een zekere vorm van erkenning laten voelen.
Homoseksualiteit en overspel komen allebei aan bod. Volgens mij koos Verhoef hier heel bewust voor. In België en in Nederland zijn dit soms nog moeilijkere onderwerpen. Verhoef probeert hier de taboes te verbreken door homoseksualiteit en overspel op een positieve manier naar voor te brengen zodat deze thema’s in het dagelijkse leven misschien wat minder naar de achtergrond worden geschoven en er in het openbaar over gepraat kan worden.
Het verhaal bevat twee verhaallijnen. De ene verhaallijn is de verhaallijn van de moordenaar. Het is een ik-verteller. Je voelt dus heel goed hoe de moorden gepleegd worden en hoe perfectionistisch hij is. Je hebt wel een idee wie de moordenaar is, maar je bent toch niet zeker. De andere verhaallijn laat de gedachten en belevenissen van Margot zien. Het is in de ik-vorm geschreven. De lezer werd mee voor de keuzes gesteld die Margot moest nemen en was het niet altijd met haar eens. Maar dat komt naar mijn mening het boek alleen maar ten goede.
De verschillende verhaallijnen zijn makkelijk te volgen doordat de verhaallijn van de moordenaar wordt vooraf gegaan door een Romeins cijfer en die van Margot met Arabische cijfers. Beide verhaallijnen hebben ook een verschillend lettertype en dat maakt het een makkelijk te volgen boek.
Close-up is een echte pageturner. Het verhaal komt traag op gang, maar eens de beginsituatie geschetst is, kun je niet meer ophouden met lezen. Er zit ook voor de vrouwen enige herkenbaarheid in. Vrouwen worden niet altijd zo goed behandeld en dat doet hen verlangen naar hoe Leon met Margot omgaat. Ik heb gedurende het boek ook een mooi beeld gekregen van hoe de kunstwereld in elkaar zit. Het is niet zo maar een wereld als de onze, er zijn totaal andere waarden belangrijk op het eerste zicht, maar uiteindelijk draait toch alles uit op zoveel mogelijk geld verdienen. Ik lees lang niet alle boeken even graag, maar ik moet toegeven dat ik me helemaal heb laten meeslepen met Close-up en dat het de beste thriller is die ik ooit gelezen heb.