Veel gebeurtenissen als in een domino effect

Na het eerste deel waarbij de 100 jarige man uit het raam klom en verdween, was het klaar. Een vervolg hoefde er niet te komen, en toch kwam die.

Met de 100 jarige man die terug kwam om de wereld te redden, doet Jonas Jonasson weer waar hij goed in is: Een verhaal neerzetten als een domino baan. Elke blokje dan omvalt zorgt er voor dat een ander blokje omvalt en het geheel is niet meer te stoppen.

Het geld wat de heren in het eerste deel hadden gevonden raakt op. Het hotel waarin ze wonen moet worden betaald, maar dat gaat niet meer lukken. Door een vreemd toeval op de verjaardag van Allan, drijven ze weg in een luchtballon om in zee te stranden en te worden opgepikt door een schip dat net een proefzending verrijkt Uranium naar Noord Korea brengt.
Het is het begin van een bizar avontuur, waarbij Allan van de ene gebeurtenis in de andere terechtkomt en de wereldpolitiek op scherp zet. Kim Jung Un, Trump en minister Walstrom van Zweden hebben hun handen vol aan deze krasse knar.

Een roadtrip die de halve wereld behelst, een hoop gedoe om Uranium, asperges, doodskisten, paranormale toestanden en een simpele tablet, het zorgt voor een opeenvolging van avonturen waar geen einde aan te lijkt te komen.

Dat is ook gelijk het probleem van dit boek. Het is zo veel dat het bijna niet is te bevatten. Het is doorspekt met humor, maar het ligt er wel erg dik bovenop en het gaat in zo’n razend tempo dat de grappen ten onder gaan aan de hoeveelheid van alles. Gedoseerd lezen is een oplossing, dan komen alle gebeurtenissen beter tot hun recht, maar het blijft veel, heel veel.

Toch zit het briljant in elkaar, alles klopt, alles valt op het einde goed in elkaar. Maar je hoopt als lezer dat Allan nu wel moe en afgepeigerd is en niet opnieuw zo’n actie uit gaat halen. Laat hem rusten, dan hebben wij als lezers ook de tijd om bij te komen van deze redding van de wereld.