Vioolhistorie op originele wijze verwerkt in dit boek

Emma Faber verhuist naar Berlijn om daar te gaan werken aan het Instituut voor Houtonderzoek. Naast haar werk daar neemt ze ook nog losse contracten aan voor datering van houten voorwerpen.
Zo krijgt ze ook de opdracht om drie violen en een cello te dateren. Ze heeft niet speciaal iets met muziekinstrumenten, het gaat puur om het hout.
"Maar ik kijk er niet naar als muziekinstrument, eerder als een verzameling houtjes."

Haar baas Viktor ontploft zonder enige aanleiding als hij ziet waar ze mee bezig is. Toch maakt ze af waar ze aan is begonnen. Een van de violen blijkt een andere datering te hebben, maar als de muziekinstrumenten worden uitgeleend aan een kwartet, wordt daarbij vermeld dat het originele instrumenten zijn, met gelijke datering.
Als dan ook nog blijkt dat er gesjoemeld is met de datering van de cello, is dat het begin van een onderzoek naar grootschalige oplichterij in de handel van antieke muziekinstrumenten.

In Oxford, het Ashmolean museum, hangt het pronkstuk: Een Stradivari viool, met de bijnaam "de Messias". Aan de hand van een foto heeft Emma ook hier een datering op onderzocht en kwam tot een verontrustende conclusie. Voor het museum reden om daar wat aan te doen.

Het boek wisselt af tussen hoofdstukken over Emma, en hoofdstukken verteld vanuit het perspectief van een ding, een stuk hout (kapstok, traptrede), die bij belangrijke gebeurtenissen uit het verleden aanwezig was. Zo wordt stukje bij beetje verteld over de historie van de violenbouw en handel, inclusief het leven van Stradivari, de diverse kopieën en de eeuwen daarna, inclusief de roof van Joodse kunst.
Beide verhaallijnen komen op het einde samen, waarna het hout eindelijk in rook op mag gaan.

Een intrigerend boek, met twee verhaallijnen die los van elkaar beginnen, om in het einde toch bij elkaar aan te sluiten. Een stuk historie op een bijzondere manier verwerkt in een boek, wat de achtergrond van de muziekinstrumenten een stem geeft.

Het verhaal van Emma is een reis naar een eigen leven, loskomen van haar verleden en het herstellen van de gevolgen van de oplichterij in datering van antieke violen.

De onderbrekingen van de houtvertellingen halen wel de vaart uit het verhaal van Emma, hoe interessant die ook zijn, de frequentie was net te hoog. De terugblikken van Emma naar haar jeugd vallen soms ineens in een pagina, waarbij het niet direct duidelijk is dat het een flashback is. Een ander lettertype had de leesbaarheid verhoogd.

Het boek is een mooie roman, prettig om te lezen en de cover is mooi. Met de viool en de rode letters wordt de sfeer van het verhaal juist geraakt. De hoofdstukken zijn precies goed van lengte, en het verschil tussen de hoofdstukken worden duidelijk aangegeven. De hoofdstukken over Emma hebben een duidelijk andere kop dan de hoofdstukken met de historie (nummer versus jaartallen).
Een boek dat ook na het lezen nog blijft hangen, het zien en horen van een viool zal nooit meer hetzelfde zijn.