Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Geen touw aan vast te knopen

Marieke Scheers 13 juni 2016 Hebban Recensent
Zelden een boek uitgelezen waar geen touw aan vast te knopen was, maar dit keer is het me toch gelukt.
Eleanor Catton is alom gewaardeerd en geprezen met een literaire prijs (Bookerprize 2013), maar dat dat geen garantie voor een goed te lezen boek is blijkt nu wel. Ik had gewaarschuwd moeten zijn, want haar tweede "Al wat schittert" heb ik na een aantal leespogingen van mijn reader afgegooid.

Toch had dit verhaal alles in zich:
Op een meisjesschool krijgt een leerlinge een relatie met een leraar. Ze worden geschorst. De situatie heeft enorme inpakt op de overige leerlingen. Toch zou het niet zo'n enorme toestand hoeven te zijn, als niet de eerstejaars van een naburige toneelschool besluiten om dit onderwerp te kiezen voor hun jaarafsluiting.

Prima basis, maar het verhaal zit zo raar in elkaar.
De verhaallijn van de meisjes op Abbey Grange worden verdeeld over verschillende dagen, ze zijn op school of bij een saxofoonlerares. De verhalen op school zijn dan nog net te volgen, maar de saxofoonlerares doet af en toe net of ze een toneelstuk voor zich heeft. Ze hoort alle meisjes die bij haar komen uit en fantaseert er dan kennelijk op los. En wat doet ze toch met die moeders van die meisjes, die komen bij haar langs om te praten over hun dochters. Is het nu wel of niet een meisje die alle moeders speelt? Niet te volgen. En wat is dat toch met Patsy?
Het zusje '(Isolde) van het slachtoffer "Victoria", speelt een belangrijke rol in het boek. Ze komt bij de saxofoonlerares, zit midden in het verhaal, en krijgt een relatie met een jongen van de toneelschool. Tot zo ver nog te doen, maar waarom ze dan ook nog worstelt met lesbische gevoelens en gesprekken voert die zelfs Shakespeare ongeloofwaardig in de oren zou klinken, ontgaat mij totaal.
Oja, dan gaat er ook nog een leerlinge dood, aangereden, zo even tussendoor.

Dan Stanley, eerstejaars student toneelschool. De hoofdstukken worden verdeeld in maanden. Met voorjaar in September (schrijfster komt uit Nieuw Zeeland, duurde even voor ik dat doorhad). Worstelt met contact met zijn vader, is onzeker. Deze verhaallijn is te volgen, dit is ook het punt waarop ik dacht: o, het wordt toch nog interessant. Maar helaas, ook op de toneelschool is niets wat het lijkt. De meeste personen krijgen geen naam, maar zijn meisje, jongen, Stem, of hoofd acteren. Het maakt het niet makkelijk te volgen wie nou wie is en wie wat doet en waarom.

De verhaallijnen komen op het einde steeds verder samen, De eindopvoering van de saxofoonlessen is vooral veel monoloog, de uitvoering van de toneelschool staat te beginnen en dan net als je denkt: Nu komt het, is ineens het boek afgelopen. Niets is duidelijk en niets is afgerond. Geen Grande Finale, gewoon punt, einde. Vreemd boek.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Marieke Scheers