Het waren andere tijden

Sarah is na de dood van haar moeder weer bij tijdelijk haar vader ingetrokken. Ze werkt bij een bibliotheek, maar ze is ook geschiedkundige en is bezig met onderzoek voor een boek over Ambergate, een inmiddels gesloten psychiatrische instelling. Haar vader heeft daar een aantal jaren doorgebracht maar wil er niet over praten. Sarah breekt keer op keer in in het vervallen leegstaande pand om uren rond te dolen in de hoop nog iets te vinden wat haar kan helpen bij haar onderzoek.
Wat ze wel heeft gevonden is een jonge zwerver Nathan, die op zijn beurt haar helpt. De vondst van een zoldertje vol met gevulde koffers is het begin van een zoektocht naar het verleden.

De jonge Ellen Crosby gaat in 1956 als leerlingverpleegster psychiatrie aan het werk in Ambergate. Het is een tijd dat de hiërarchie nog sterk het beeld bepaald: de dokter is de baas, dan de hoofdzusters en onderaan bungelden de (leerling)verpleegsters. Patiënten hebben totaal geen rechten. Het was ook niet raar dat jonge (soms onhandelbare) vrouwen werden gedumpt in de inrichting en jaren lang met medicijnen verdoofd werden gehouden en er niet meer uitkwamen.
Zo wordt ook de 19 jarige Amy door haar vader achtergelaten in Ambergate. De jonge dokter Lambourn is haar behandelende arts, maar voelt zich ook tot haar aangetrokken, wat leidt tot een onmogelijke liefde en hartverscheurende situatie.

Het leven in een instelling als Ambergate in het midden van de 20e eeuw was nog schrikbarend ouderwets en mensonterend. Schrijfster Kathryn Hughes heeft zich goed verdiept in de geschiedenis. De verhaallijnen van Ellen, Amy en dokter Lambourn zijn dan ook goed uitgewerkt en geven de situaties van een Brits psychiatrisch ziekenhuis in 1956 goed weer. De verhaallijn van Sarah en haar vader daarom heen is wat rommelig, er zijn wat tijdsprongen die niet gelijk duidelijk zijn en het is voor de lezer een beetje zoeken hoe het in elkaar steekt. De afronding van het verhaal is dan wel weer verrassend.

Het is een mooie roman die de lezer meevoert naar een stuk Engelse geschiedenis over psychiatrische inrichtingen en het misbruik dat ervan gemaakt werd door vrouwen erin op te bergen die helemaal niet gek waren, maar die even niet in de maatschappij pasten. Door dat te verwerken in een roman met personages uit alle lagen van hiërarchie van de instelling, ontstaat een levendig beeld van de dagelijkse gang van zaken en laat het zien dat het allemaal mensen zijn met hun zwakheden en ook met hun doorzettingsvermogen en veerkracht. En het verhaal laat ook de kracht van liefde zien, die fouten gemaakt in het verleden toch weer weet te overbruggen.