Het begin dat tevens het einde is

Xander Jongejan heeft de Tafel van Tarzan in eigen beheer uitgebracht. Een boek waar vader en zoon herinneringen ophalen. Herinneringen aan de tijd dat moeder nog leefde, en waar alles in het teken stond van moeder.

De verhalen zijn afwisselend vanuit perspectief van vader of zoon. Moeder zelf doet niet mee. Er is iets met haar en wat het is wordt duidelijk gemaakt door de verhalen van vader en zoon, toch krijgt de lezer hier geen definitief antwoord en dat blijkt voor meer gebeurtenissen in het boek.

De vertelvorm bestaat uit brieven van vader en van zoon, maar eigenlijk zijn het de puur gedachten van de personages. Een duidelijke wisselwerking is er niet, maar dat lijkt symbool te staan voor de ontwrichte relatie in dit gezin.
Het start pittig, het eerste hoofdstuk zet de toon en zorgt al gelijk voor een hoop vragen, vragen die deels worden beantwoord, maar die even veel aan de verbeelding van de lezer zullen worden overgelaten. Uit elk hoofdstuk spreekt de eenzaamheid en de onmacht van de personages. De vader die niet kan omgaan met de problemen van de vrouw en de zoon die daar de dupe van is. Vreemde keuzes worden er gemaakt. De zoon lijkt zijn liefde te vinden bij zijn oma en bij de kat, maar hij leert dat alles eindig is.

Het is een boek dat schuurt. Elk hoofdstuk opnieuw is de droefheid voelbaar. Met mooie zinnen weet Xander Jongejan een indrukwekkend verhaal neer te zetten, wat constant aanzet tot nadenken.

Het begin dat tevens het einde is, maakt het verhaal uiteindelijk rond.