Heftige thema's, maar matige uitwerking

Op hun trouwdag krijgen Erin en Dom (Dominic) een in leer gebonden boek, om alles in op te schrijven wat ze niet kunnen zeggen. Er is wel een regel: altijd beginnen met waarom je van de ander houdt en afsluiten met iets positiefs. In eerste instantie staan ze er sceptisch tegenover, maar later zijn er diverse momenten dat het boek zeker van pas komt. Als lezer lees ze zo af en toe mee in het boek en in wat ze schrijven. Het leven van Erin en Dom gaat namelijk niet over rozen, ook al is de liefde zo sterk.

Het boek is opgebouwd met een verhaallijn in het nu en constante terugblikken naar het verleden. Het maakt het verhaal erg rommelig en het blijft de hele tijd onduidelijk wat er nu precies is gebeurd. Kleine brokjes informatie in het nu worden erg traag uitgewerkt en uitgelegd in de delen over het verleden. Het zorgt er voor dat het heel lang duurt voordat het verhaal vorm krijgt en op gang komt. De schrijfster probeert bij de lezer constant op het emotie te spelen en gooit er heftige gebeurtenissen in. Toch wil het bij mij niet aankomen, het blijft erg afstandelijk.
Halverwege het boek heb ik ineens het vermoeden dat ik weet hoe het zit en ik krijg gelijk. Het valt niet direct op, maar het is uit de tekst te halen dat bepaalde dingen niet kloppen. Best knap gedaan, maar het levert wel een langdradig boek op met veel personages waarvan de meeste maar matig worden uitgewerkt.

Het boek verwerkt een aantal pittige thema's, als rouw, gokverslaving, kinderwens en vergeving. Een combinatie die goed kan werken, maar door het constant uitstellen van essentiële informatie schiet het verhaal zijn doel voorbij en zorgt het ervoor dat in plaats van sympathie voor de personages er irritatie ontstaat.

Het boek van jou en mij beloofde veel, maar werd een langdradig en rommelig boek met te grote sprongen in de tijd.