Een aparte roman

Henk is een gewone man, heeft twee katten, houd wel van een sigaar. Hij had een goeie baan, maar kiest voor een functie als Directeur Topsport op het ministerie in Den Haag. Daar gaat een hele nieuwe wereld voor hem open. Overleg na overleg met diverse afkortingen, dag in dag uit, einde dag borrel, nog meer overleg, en zo raakt hij langzaam bekend met de cultuur van een overheidsinstantie en probeert zich erin aan te passen.

Maar het wringt, is dit wat hij wil? Depressie ligt op de loer. Gelukkig kan hij praten, met vrienden en vooral met Elselien, hij valt op haar, maar Elselien is lesbisch. En is de interesse van Elselien wel zo belangeloos?

Het ministerie is een aparte roman. Als genre staat roman/chicklit aangegeven, maar ik kan alleen maar bedenken dat dat laatste een foutje is. Het hele verhaal kabbelt. Het is een beetje als een soap zoals het werk op het ministerie wordt uitgelicht, en de persoon Henk is surrealistisch. Ik zou deze hele setting kunnen verplaatsen naar een satirisch tv programma, waar het waarschijnlijk hoog scoort, juist door het herkenbare, maar toch onwerkelijke karakter van de setting en de personages. Ook de drang om de Olympische Spelen van 2028 naar Amsterdam te halen speelt een grote rol.

De schrijfstijl is prettig en vlot, de hoofstukken variëren van heel kort tot net te lang. De bladspiegel mag opvallend worden genoemd, elke alinea wordt gescheiden door een witregel, waardoor het allemaal op zich zelf staande korte verhaaltjes zijn (/lijken). Het maakt het lezen wel makkelijk, maar het vinden van een vloeiend lopende lijn is lastiger.
Wat ook opvallend is, is dat het hele boek wordt verteld uit perspectief van Henk, maar dat er een paar hoofdstukken ineens buiten vallen, omdat die ineens worden verteld door een ander personage. Per personage maar één keer en kort, het lijkt niets toe te voegen aan het verhaal.

Een boek wat voor de afwisseling een goede keus is. Een kijkje nemen in het reilen en zeilen van het Ministerie is niet voor iedereen weggelegd, maar dankzij Joop Quint kan dat toch. Of we het serieus moeten nemen? Met een korreltje zout…