Verbazend en absurd verhaal

Het is een bont gezelschap. de Gravin, haar twee zoons Isaac en Chave, pubers met dwerggroei, een doofstomme butler Alfred, de struise Duitse kokkin Helga die geen blad voor de mond neemt en de neger Jenesepa (met steil rood haar). Ze zijn op elkaar aangewezen als ze het kasteel van de gravin moeten verlaten en neerstrijken op een hoeve in Driemaagden. Daar zijn ze niet welkom en ze worden tegengewerkt, zowel door de bewoners als door de commissaris. Alles wat mis kan gaan, gaat mis en problemen stapelen zich op.

Op geniale wijze neemt Marnix Peters de lezers mee in het verhaal van de gravin en haar gevolg. De problemen die zich opstapelen hebben een sneeuwbal effect, veel nieuwe personages komen ten tonele en komen op verschillende momenten terug in het verhaal. Net wanneer je denkt dat het niet meer erger kan, blijken alle lijntjes toch samen te komen op het einde om een soort van happy end te maken,

Een soort van, want niets is gewoon in dit boek, de personages zijn bijzonder, hebben vreemde eigenschappen en de gebeurtenissen zijn alles behalve alledaags. Het zorgt voor absurde situaties, met een vleugje humor, zonder echter van de bank te rollen van het lachen.

Het taalgebruik is Vlaams, maar goed te volgen, hoewel niet alle woorden te herkennen zijn, wordt wat de schrijver bedoeld duidelijk in het verhaal.
Marnix Peeters schuwt maatschappelijke problemen niet. Racisme en vooroordelen zijn verpakt in humor, grof taalgebruik is schering en inslag, maar wordt niet vervelend, het is allemaal op de juiste manier gedoseerd.

De intermezzo's waarin het titelboek en een ander verhaal worden geschreven wijken zo af van de rest, waardoor het wat stoort en toch passend in het verhaal, de inhoud ervan is absurd en waarschijnlijk bedoelt om te shockeren.

Een boek waarbij je blijft verbazen over wat er constant na elkaar volgt, wat blijft boeien tot het einde en wat je vervolgens dichtslaat met een gevoel ontsnapt te zijn uit een absurd verhaal.