Doorzettingsvermogen is nodig om tot het einde te komen

De Vlaamse Ellen Verstrepen debuteerde met Oker (2017) en is nu terug met een nieuwe roman Kattentijd (2019).

Hoewel zowel de titel als de cover een lief poezelig verhaal doen vermoeden, is de werkelijkheid totaal anders. Kattentijd is bepaald geen lief boek en dat zijn de personages in het boek ook niet. Severine heeft een verleden vol verwaarlozing als kind met een moeder die niet voor haar en haar broer en zusje kon zorgen, gevolgd door opgroeien met drank, drugs en seks. Dankzij dat laatste weet ze zich een bedrijf binnen te werken als directiesecretaresse om zich vervolgens op te werken tot CEO. Maar haar verleden laat haar niet los.
Fauve heeft een betere jeugd, hoewel ze alleen met haar moeder was (die in eerste plaats psychiater was en daarna pas moeder) en haar opa. Het leverde haar een grote serie angststoornissen op en kiest voor een man die haar mishandelt en kleineert.
Twee vrouwen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, maar die door de mannen in hun leven toch tot elkaar veroordeeld zijn. Zo was Olivier ooit het vriendje van Severine en werd hij de man van Fauve en later, als Fauve weer alleen is, blijkt de Willem de man van Severine weer verliefd te worden op Fauve.

Het is een dik boek waarbij de hoofdstukken constant wisselen van perspectief tussen Severine en Fauve. Er gebeurd veel, maar er zit geen vaart in het verhaal, het is regelmatig worstelen om verder te komen, waarna ineens een deel komt dat wel pakt en goed in elkaar zit. Helaas zijn delen waarin de personages cynisch, grof en negatief zijn in de meerderheid en dat gaat tegenstaan. Wat in eerste instantie lijkt op cynische humor, blijkt een negatieve spiraal van gedachtes te zijn waar geen einde aan komt. Opvallend is wel dat de eerste zin van de hoofdstukken vaak synchroon lopen bij beide personages, waarna het verhaal weer een totaal andere kant uitvliegt. Daarnaast weet ze met een aantal scenes te shockeren en dat is net een stapje te veel. Schrijven kan Ellen Verstrepen wel, mooi geschreven zinnen zijn er genoeg te vinden in het boek. Bepaalde delen lezen daardoor wel vlot, het is alleen jammer dat het verhaal niet meewerkt. Pas in het laatste hoofdstuk komen dingen bij elkaar en blijkt het een zorgvuldig opgebouwd verhaal te zijn, helaas is de schrijfster de lezer onderweg al meerdere malen kwijtgeraakt.

Kattentijd is een roman waar je niet vrolijk van wordt en wat je moet ondergaan. Doorzettingsvermogen is vereist om aan het einde toch enigszins verrast te worden en het boek eindelijk dicht te kunnen slaan. Ergens heeft de schrijfster zich daar toch op verkeken, want wanneer het boek niet uit ‘moet’ zal menige lezer de helft niet eens halen.