Extreem en obsessief

Het thema van het boek intrigeerde me maar de inhoud heeft mijn nieuwsgierigheid echter niet kunnen bevredigen (om in Schothorst termen te blijven....).

De schrijfstijl is nogal staccato en ik mis jaartallen en periode-aanduidingen. Van sommige periodes vraag ik me af hoe lang die hebben geduurd; weken, maanden of jaren?

Don Schothorst is iemand die behoorlijk wat zelfmedelijden heeft. Hij heeft, in zijn ogen, geen plezierige jeugd gehad met een vader die bijna altijd aan het werk was, een moeder die geen liefde en aandacht aan hem gaf terwijl de jongere kinderen in het gezin die aandacht wél kregen.

Schothorst, die zichzelf 'De Don' noemt is een geslaagd zakenman in de reclamewereld. Waarschijnlijk heeft hij een geweldig team van mensen om zich heen die het reclamebureau draaiende houdt want hij heeft het vooral druk met andere zaken.... Het is een narcistische, egoïstische en manipulatieve man die erg tevreden is met zichzelf. Verantwoordelijkheidsgevoel of volwassen gedrag zijn hem volkomen vreemd.

Hij kampt met een alcohol- en cocaïneverslaving die steeds extremere en obsessievere vormen aanneemt. Nogal schokkend zijn de scènes waarin hij zaken expliciet vertelt met betrekking tot drank- en cocaïnegebruik en de perverse seks waar hij zich enorm tot aangetrokken voelt. Overigens vraag ik me bij sommige passages wel af hoe waarheidsgetrouw het is; er zullen toch veel dingen zijn die hij zich niet meer zo helder voor de geest kan halen.... Ook is hij verslaafd aan geld, veel geld om de meest bizarre dingen mee te doen.

Met mensen gaat hij om of het voorwerpen zijn; vriendschappen (schoolvriend Frederik) boeien hem kennelijk niet en hij kan geen respect opbrengen voor vrouwen in het algemeen en ook niet voor zijn vrouw Maria en hun twee kinderen Bas en Sophie. Direct na de geboorte van hun kinderen vertrekt hij naar de kroeg en een maîtresse, als een vlucht voor de werkelijkheid die hij duidelijk niet aankan.

Eén van de dieptepunten en misschien ook wel een keerpunt, is het 'vergeten' van de elfde verjaardag van dochter Sophie. "Gefeliciteerd, prinsesje van me! Ik stopte een paar biljetten van honderd gulden in het tasje dat om haar schouder hing."

Op een zeker moment besluit hij, samen met zijn familie die hem nooit écht heeft laten vallen, dat afkicken noodzakelijk is. Start van het afkickproces is in een dure privékliniek in London die door zijn moeder (als voorschot) wordt bekostigd. Door verschillende terugvallen is Schothorst meerdere keren in de kliniek in Londen geweest en heeft hij ook andere centra bezocht om voorgoed van zijn verslavingen af te komen. Voorgoed is misschien niet het juiste woord...

Het boek besluit met het verhaal over SolutionS, de afkickkliniek die hij zelf heeft opgezet en die mensen wereldwijd helpt. Volgens Schothorst een eclatant succes.

Schothorst is een man voor wie ik totaal geen enkele vorm van empathie kan opbrengen. Het is een wonder dat hij iedere keer weer mensen voor zijn karretje wist te spannen waardoor hij grote zakelijke successen kon boeken. Ook verbaast het me dat zijn familie hem nooit heeft 'opgegeven'.

Het boek is geschreven door een ghostwriter omdat de gezondheid van Schothorst hem inmiddels in de steek heeft gelaten.