Veel stof tot nadenken.

“Een honger “ wordt verteld vanuit Alexander Laszlo en Aurélie Lindeboom.

Het overkoepelende thema is de honger oftewel het verlangen van de mens naar een leven dat beter is dan het bestaan waarin hij terecht is gekomen.

Alexander is de zakenwereld van zijn vader ontvlucht, terwijl zijn kapitalistische vader op zijn beurt weer het communistische Hongarije ontvluchtte en de vrijheid van het leven in het Westen heeft gezocht.
Alexander helpt vervolgens weer de hongerende Ethiopiërs die hij adopteert aan een nieuwe toekomst.
Alexander begon het project uit frustratie over zijn werk in het opvangkamp in Ethiopië: door desinteresse van de buitenwereld en tegenwerking van de plaatselijke autoriteiten heeft hij het gevoel niet veel meer te kunnen doen dan de doden te tellen en te begraven. Er moet veel gestorven worden voor er hulp komt. Dat hadden zijn Hongaarse ouders ook al gemerkt toen ze in 1956 na de opstand tegen het communistische bewind hun vaderland ontvluchtten. Pas na media-aandacht voor het kamp waar Alexander werkt, komt er een gigantische hulpstroom op gang. Alexander maakt vervolgens naam met zijn projecten tegen hongersnood in Afrika.

Nadat hij is veroordeeld voor pedofilie wil hij het opnemen voor kinderen en de schade die zij oplopen door onze verkrampte kijk op seks.

Ondanks zijn bekentenis blijft Alexander later altijd volhouden onschuldig te zijn: hij is geen pedofiel.

Het verhaal van Aurélie is meer een satire op het moderne, jachtige bestaan van een jonge carrièrevrouw in de Amsterdamse mediawereld.

Ondanks de controversiële onderwerpen in het boek, leest het vlot. Het geeft veel stof tot nadenken, zonder dat je het meteen eens hoeft te zijn met de diverse opvattingen.