Een achtbaan van emoties

Voor de Hebban leesclub mocht ik dit boek lezen, mijn allereerste boek van Colleen Hoover en één van de eerste New Adults die ik ooit heb gelezen. Nou, ik moet zeggen dat ik positief verrast ben! Wat kan Hoover schrijven en wat een diepte zat er in dit boek! Meteen vanaf het begin, vanaf het moment dat Sydney wordt verraden en de dove Ridge ontmoet, zat ik helemaal in het verhaal en wilde ik alleen maar meer meer meer! En gelukkig kreeg ik dat ook van Hoover. Dit is niet zomaar een romantisch liefdesverhaal om bij weg te zwijmelen. Nee, het zit vol pijn, verdriet, traumatische gebeurtenissen, maar ook liefde, vriendschap en humor. Ik heb van begin tot eind genoten en ben zeker van plan de andere boeken van Hoover op te pakken!

Misschien ooit vertelt over de band die Sydney, die onlangs door haar vriend is bedrogen, opbouwt met de dove muzikant Ridge. Het opvallendste element aan dit boek is dan ook de combinatie muzikaliteit en doofheid. Dit ben ik nog nooit tegengekomen in een boek en vond ik dan ook erg bijzonder om over te lezen. Ook al weet ik natuurlijk niet hoe het is om doof te zijn, Hoover heeft dit volgens mij wel heel realistisch en geloofwaardig weten te beschrijven. En Ridge was zeker niet het enige personage dat voor mijn ogen tot leven kwam, ook Sydney en zelfs hun kamergenoten Warren en Bridgette waren erg geloofwaardig. Ik heb meerdere keren met een glimlach rond mijn mond of met tranen in mijn ogen dit verhaal zitten lezen, omdat de personages me zo wisten te raken.

Wat het verhaal nóg leuker maakte, was dat er een playlist bij zat die online af te spelen was tijdens het lezen van het boek. Alle liedjes die Sydney en Ridge samen maakten, kon je zo ook echt horen, in plaats van ze alleen maar te lezen. Dit gaf echt een extra dimensie aan het verhaal, al moet ik eerlijk zeggen dat ik na een paar hoofdstukken al ben opgehouden met naar de muziek te luisteren tijdens het lezen. Ik vond het een beetje afleidend, het trok me als het ware steeds even uit het verhaal en ik vind het sowieso niet zo fijn om tijdens het lezen muziek te luisteren. Maar de songteksten op zich waren ook al wel bijzonder genoeg om het verhaal goed te kunnen volgen, dus ik denk niet dat dit heel erg is :)

Al met al heb ik dus absoluut genoten van Misschien ooit. Ik had niet verwacht zo'n mooi en bijzonder verhaal te lezen, vooral omdat ik best nog wel een stereotiep beeld van New Adult had. Maar Hoover heeft zo'n prachtig en diepgaand verhaal geschreven, waar ik echt van begin tot eind van heb genoten. Met elke stap die de personages zetten, leef je met ze mee, totdat je zelf ook niet meer weet wat goed of fout is. Misschien ooit is veel meer dan een simpel liefdesverhaal. Het is een achtbaan van emoties, waar je niet uit kan stappen voor je het boek uit hebt. En daarna stap je het liefst gewoon weer in voor nog een ritje!