Het is zoals het is

De heilige Rita
Volg je
53 volgers
Schrijf je recensie (vóór 30 april)
op 05 maart 2018 door De heilige Rita +1 vind ik ook leuk

Schrijf je recensie!

Schrijf nu je lezersrecensie van minimaal 150 woorden op de Hebban boekpagina. Vind je het lastig een recensie te schrijven? Dan hebben we een aantal tips voor je. Heb respect voor het boek en de auteur in je recensie. We gaan er van uit dat je in de inschrijving het fragment hebt gelezen en de schrijfstijl geen complete verrassing meer voor je kan zijn.

Ik kan geen recensie schrijven















Het verhaal vertelt het leven van Paul Krüzen en zijn vader Aloïs. Tot Pauls 8e jaar leven vader, moeder en zoon een rustig leven ergens in een fictief dorpje in het Oosten van het land. In dat 9e levensjaar van Paul, stort er een Russisch sproeivliegtuigje neer. Anton Rubin is gevlucht uit Zagoeblene en dacht op weg te zijn naar het veilige Denemarken, maar omdat hij niet gezien mag worden door de radar, en hij zijn kompas laat vallen, weet hij niet goed meer waar hij is en stort uiteindelijk neer in het maïsveld achter de boerderij van de familie Krüzen Ze wonen weliswaar in een boerderij, maar vader Alois is docent op een middelbare school in de stad, de familie heeft al generaties eerder het boerenbedrijf vaarwel gezegd. Waarschijnlijk ook de reden dat hij überhaupt met de mooie Anna is getrouwd. Die wilde in geen geval met een boer trouwen. Verder was er weinig passie of hartstocht tussen beide echtelieden, ze leven hun leven zo als het komt. Zowel vader als zoon zullen nog vaak aan het neerstorten van het vliegtuigje en hun handelen daarna terug denken. Wat als….. hij, Alois de Rus niet had gered. Wat als …….Paul, toen de Rus op een gegeven moment, enigszins hersteld, voortijdig er van door wilde gaan, zijn moeder niet gewaarschuwd had. Want niet veel later, gaat zijn moeder er met de Rus, die maanden door haar Is verzorgd, vandoor. Ze drukt haar zoon op het hart dat het het beste is voor iedereen, dat hij bij zijn vader blijft. Hij is ontroostbaar, maar zij houdt voet bij stuk. Hij zal haar nooit meer zien of spreken.
Paul vindt het moeilijk zich aan vrouwen te binden en heeft het liefst contact met een oudere zachte vrouw “de heilige Rita”. Symbool voor zijn moeder en de liefde die hij ontbeert. Heilige van de hopeloze gevallen.
Zijn vader leeft zijn leven gelaten verder. Als Paul volwassen wordt, blijft hij bij zijn vader wonen. In de loop der jaren ruilen ze van rol en wordt Paul de verzorger van zijn vader. Paul heeft een (web) winkel in Militaria en slijt zijn dagen met bestellingen klaarmaken voor verzending, af en toe komt een klant langs. Verder gaat hij 1 x per week naar de snackbar, gerund door een plaatsgenoot, die getrouwd is met een Chinese en 1 x per week naar club Pacha, een bordeel net over de grens in Duitsland . Paul heeft nog 1 jeugdvriend, hoewel hij als het hem gevraagd wordt, eigenlijk niet goed weet of hij nu wel een vriend is. Ze gaan geregeld met elkaar om, dan moet je bijna wel een vriend zijn, zegt hij. Dit vaste patroon in het leven, de snackbar, club Pacha en zijn vriend Hedewiges passen goed in de levensles van vader Alois : “Klein blijven. Altijd kleiner en dommer lijken dan anderen. Niks hebben en niks kunnen, dat kennen ze, daar kunnen ze mee leven.”
Zo heel af en toe denkt Paul wel na over zijn leven. Zeker als hij op een zeker moment een oud klasgenote tegen het lijf loopt. Zij, weduwe van middelbare leeftijd , de kinderen de deur uit, ziet een romance wel zitten. Hij staat er voor open, maar weet niet goed hoe hij dat moet doen, genegenheid hebben voor iemand. Je kunt nooit aan jezelf ontsnappen.
Dat Paul moeite heeft met het tonen van emoties of voelen van emoties blijkt mooi uit de volgende passage (blz. 167) Toen zijn oude schoolgenote vertelde dat haar man zelfmoord had gepleegd. “vloog zijn ziel als een musje tegen het raam”.
Niet alleen voor Paul en zijn vader is het leven stil komen te staan na het vertrek van zijn moeder, Paul beseft zich dat ook Hedwiges zijn deel heeft gekregen al hij na lange tijd bij Hedewiges thuis komt, ziet hij pas echt wat er gebeurt als er stilstand is: “De tijd stond helemaal niet stil, zoals hij gedacht had, hij knaagde. Hij vrat alles aan. De verf, het hout, Hedwiges’ hart”. (blz. 199
Ik vind het thema Provincie versus stad, autochtoon vs allochtoon mooi beschreven. Zelf in Amsterdam geboren en getogen, weet ik hoe wij zeker in de jaren 70 dachten over alles wat niet uit Amsterdam kwam. Je deed er niet toe. Mooi vind ik het dan ook hoe Tommy Wieringa beschrijft dat de ultieme doodzonde is dat je eigenlijk het liefst in het Westen zou willen wonen. Niet tevreden zijn over je suffe bestaan, allemaal prima, maar je afkomst verloochenen dat doe je niet. En dat zie ik nu ook zoveel jaren later in. Alles heeft zijn charme, kracht en kwaliteit, ook het eenvoudige (provincie)leven.
Het verhaal gaat m.i. over het leven. Over de plek die je hebt in de wereld en wat je met de dingen die er in je leven kunnen gebeuren, doet. Gelaten over je heen komen, er tegen vechten of er wat van maken. Ze zeggen niet voor niets. “De kaarten zijn geschud, het gaat om de manier waarop je de kaarten uitspeelt”.