.. tijd is een lange schommel, traag suist hij heen en weer..

Onderdak - Elisabeth van Nimwegen.

Aan titel en motto is af te lezen waar de hoofdpersoon zich bevindt:
…..to be able to look life in the face
that’s worth living in a garret for, isn’t it?...
De hoofdpersoon Andrea, moeder van 2 dochters en partner van Tjibbe, zit in een crises. Gedachten wervelen door haar hoofd: Houdt ze wel genoeg van haar dochters, houdt ze meer van de oudste dan van de jongste? Is dat wel eerlijk? Ze wil haar demonen bestrijden, ze wil die ongelofelijke werkelijkheid te lijf gaan?
Bij het plannen van een studiereis naar Finland met haar collega’s gaat haar planning een andere kant op: ‘verstoppen’ wil ik me, rust aan mijn hoofd, slapen! Ik ga niet mee.. ik ga niet mee …Ze koopt mondvoorraad, vuilniszakken, luiers. Dit allemaal terwijl ze al op Schiphol is! Ze neemt een taxi terug. Ze gaat terug naar huis, daar zoekt ze een schuilplaats. Voor de rust neemt ze een aantal ‘pammetjes’ (oxazepammetjes) mee en paracetamol.
Als ze die avond bijna in slaap valt, komt de liefde voor haar kinderen omhoog:
“…nu zou ik even onzichtbaar aan hun voeteneind willen staan, en vooruit, ook even in hun nekjes
willen snuffelen…” (blz 79)
Daar in het donker schept ze haar eigen universum, uit het niets, binnen een grotere met anderen gedeelde wereld. Ze draait haar eigen diashow van beelden en downloads uit haar eigen geheugen. ‘Mentaal afval’, noemt ze het. Ze filosofeert over haar leven, haar jeugd, haar zus, haar partner, haar moeder. Haar moeder die ook van de een op de andere dag was verdwenen naar India en nooit meer wat van zich heeft laten horen! Wat een cynische overeenkomst tussen moeder en dochter!
“…Helderder dan ooit zie ik dat ik het verdriet zelf ben. Alles wat er om me heen gebeurt en hoe ik
dat waarneem, is slechts een spiegel van wat ik in me draag. Nu pas, nu ik mijn leven achter dit
dunne zolderwandje heb geplaatst…Het ligt voor me …. Het Is...” (blz 138)
Het hele verhaal speelt zich af in het tijdsbestek van de studiereis naar Finland. Dat zijn maar enkele dagen, maar door de flash-backs, de herinneringen, de filosofische overpeinzingen, de associaties lijkt het een veel langere tijd. Wat heel snel duidelijk wordt is dat Andrea op de rand van een depressie staat, eigenlijk er al middenin zit.
Ze speelt toneel naar de buitenwereld. Ze liegt en bedriegt. Naar haar collega’s dat ze ziek op bed ligt en naar haar partner dat ze het in Helsinki heel erg naar haar zin heeft!
“… ik heb de krachten bevochten die al mijn zekerheden onderuit zouden halen, alsof ik hardnekkig
een rubberen bal onder water hield. NU dobbert die op ooghoogte naast me, en ik dobber zo’n
beetje mee…” (blz 175)
Op de momenten dat het stil is in huis gaat ze naar toilet, poetst ze haar tanden, neemt soms een bad en zelfs een kop koffie. Ondertussen vraag je je als lezer af: hoe moet ze ooit weer tevoorschijn komen. Hoe lang duurt het voor iedereen dit bedrog door heeft? En dan vindt Tjibbe haar…
“… Hier staan we … in het hart van de pijn…in het hart van de schaamte…” (blz 203)
Wat zou ik graag als lezer willen weten hoe het verder gaat met Tjibbe (de oogarts die niets ziet) en Andrea, de coach die via non-verbale speltechnieken integratie wil bevorderen.

Dit is een indringend boek, dat mij uitnodigde tot doorlezen! Dat me uitnodigde om in de huid van Andrea te kruipen. Maar dat mij ook uitnodigde om het grondig ONeens met haar te zijn.