De familiekroniek

Na de roman ´Nooit ziek geweest´,die grotendeels over vader Klaas gaat, verschijnt dit boek ´Ooit gelukkig´ als tweede deel van de Dijkshoorn familiekroniek.

Was het aanvankelijk de opzet van de schrijver een eerbetoon aan zijn moeder Nel te schrijven, werd het vervolgens al gauw een rauw op de huid verslag van een familie waarin communiceren lastig is. Vooral belangstellende vragen stellen en doorvragen blijkt moeilijk te zijn. Als lezer volg je de eerlijke en niets verhullende gedachtes en herinneringen van de auteur. Daar waar de broers en het gezin van de schrijver andere belevingen hebben noteert Dijkshoorn deze.

Dijkshoorn bedient zich ook in dit boek van zijn heel eigen, directe schrijfstijl. Allerlei gedachten en herinneringen die hem door zijn hoofd schieten schrijft hij ogenschijnlijk ongeremd en ongecensureerd op. Dit blijkt niet helemaal de praktijk, in een interview vertelt hij dat er veel geschrapt is. Hij beschrijft alles met een beetje spottende eerlijkheid. Dit vind ik op zich humoristisch.
Bijvoorbeeld op pagina 98 'En wie stond er dan te stralen als Nel voor de deur stond? Wie was er heel blij als Nel alleen aanbelde? Niemand. Want Nel belde nooit alleen aan. Ze stond achter Klaas.'

De titel refereert aan de tijd dat moeder Nel in Zwitserland was, waar ze gelukkig was. Het blijft in dit boek maar de vraag of dit de enige periode in Nel haar leven was dat ze geluk ervoer. Of is dit slechts de beleving van de schrijver?
Uiteindelijk gaat dit boek niet alleen over moeder Nel. Uiteindelijk gaat dit boek over Nico Dijkshoorn zelf. In dit boek suggereert de schrijver veel op zijn moeder te lijken door dezelfde ziektes en kwaaltjes. Echter gaandeweg het boek zien we hem veranderen in een soort Klaas (zijn vader). Godzijdank met een vriendin en met kinderen die hem daarop aanspreken. En die wel vragen stellen en doorvragen.