In zeven soorten honger is het weer de schone schijn die bedriegt

Als je de omslagfoto van het boek bekijkt, ziet de wereld er mooi en lieflijk uit. Harmonieus van kleur en afbeelding. ik zie links vijf stoelen staan en zes borden gedekt op de tafel. En rechts vijf stoelen en hoeveel borden? Nu weet je het alweer, bij Renate Dorrestein is het de schone schijn die bedriegt. Niets is wat het lijkt. Mensen hebben geheimen, verborgen agenda’s.
De titel zeven soorten honger klinkt mysterieus en je weet als je de binnenflap leest dat het boek met eten te maken heeft. Gaandeweg het boek ontdek je dat er vele soorten honger te stillen zijn.

Nadine en Derek Ravendorp runnen samen het William Banting Instituut. Hier komen mannen met fors overgewicht en een rijk gevulde portemonnee hun levensstijl aanpassen op zodanige wijze dat ze afvallen. Naast verblijfkosten leggen ze een netto jaarsalaris als borg in. Dit bedrag krijgen ze retour op het moment dat ze hun streefgewicht bereiken en het Instituut verlaten. Tot nu toe is er nog nooit een man vertrokken zonder zijn borg retour te krijgen. Dus zonder te zijn afgevallen. Het blijkt een gouden formule. Het William Banting Instituut zal binnenkort haar 25-jarig jubileum vieren.

Het boek beschrijft een week in het instituut. In zeven grote hoofdstukken, te beginnen met hoofdstuk Maandag. In deze week dreigt ineens het hele kaartenhuis in elkaar te storten. Het instituut heeft zorgen, steeds meer zorgen. Nadine wordt aangehouden en blijkt onder invloed te rijden. De aanmeldingen lopen terug. Derek gaat op zakenreis naar een congres in Reykjavik. Nadine brengt hem naar het vliegveld en op de terugweg rijdt ze een zwerver aan. Die ze vervolgens mee naar huis neemt. Thuis neemt Nadine de boekhouding van Derek over. Gelukkig komt er een nieuwe cliënt, maar helaas neemt hij zijn dochter mee.

Zo stapelen zich gedurende deze week de gebeurtenissen zich op. En zoals we gewend zijn in de boeken van Renate Dorrestein komt er ook aan deze week, dit boek een verrassend einde.