Gelukkig heeft Ilja meer verstand van wijnen

Chateâu Fatale gaat over journaliste Leonie die na de moord op haar vriend betrokken raakt bij een bizar verhaal vol misdaad, schietpartijen en fraude in de wijnhandel. Wanneer Leonie op zoek gaat naar de daders, belandt ze op het Wijnchateâu van Alain en zijn vader Didier.

Vanaf het begin is er maar een ding dat Leonie wilt en dat is wraak.

Samen met Alain en Casse- Tête begint ze een zoektocht naar de moordenaar van haar geliefde Serge en de ontvoerde vader van Alain. Het wordt een wilde jacht op de onderwereldfiguur Edelweiss, die op zijn beurt Alain en Leonie probeert te vermoorden.

Het verhaal is geschreven als thriller met hier en daar een druppel wijn, veel uitgebreide beschrijvingen van verschillende scènes en veel bijzondere personages. Een boek voor mensen die van bloederige verhalen houden, met veel geweld.

De eerste 75 bladzijden zijn saai maar essentieel voor het verhaal. Daarna wordt het iets beter, maar saaiheid en spanning blijven elkaar afwisselen gedurende het hele boek. Jammer is het clichématig gebruik van bijnamen voor de slechteriken: hierbij ligt het er te dik bovenop dat dit boek een thriller moest zijn. Deze indruk wordt versterkt door het vele bloedvergieten en de ruige scènes.

De zeer uitgebreide beschrijvingen van de in het verhaal voorkomende wapens zal de meeste lezers niet of nauwelijks interesseren, hooguit een echte wapenexpert zal dit willen weten.

Een aardige poging van Ilja Gort om eens iets anders te proberen, maar ik mis de humor en luchtige schrijfstijl van zijn vorige boeken zoals “het Merlot mysterie” en “Leven als Gort in Frankrijk”. Dat waren boeken waarvan ik heb genoten, en in één keer uitgelezen. “Chateâu Fatale” daarentegen kostte mij moeite om doorheen te komen.

Marijke de Jongh-Bles