de eerste jaren dat King met zijn boeken in het Nederlands verscheen was ik 'n echte fan van hem. 'n verfrissende horrorschrijver die heel boeiend kon vertellen zonder dat je aandacht verslapte. hij kon ook zeer goed oude horror-thema's opnieuw tot leven wekken. na het boek Dolores Claiborne begon naar mijn idee het fenomeen "King" in te kakken.
desperation was dan ook het laatste boek wat ik van hem kocht en las. vanaf die tijd toch enkel 'n keer 'n Kingetje geprobeert maar kon het niet tippen aan zijn beginjaren. van de aankondiging "22-11-1963" werd ik ook helemaal niet warm, het boek zag er uit als het "aanzien van 1963" dus absoluut geen thriller. totdat ik de recensies las over dit boek. het maakte me toch nieuwsgierig. het boek over de tijdreizende leraar Jake Epting die enkele jaren voor de moord op Kennedy het tijdperk betreed verteld het verhaal tot 'n dag na de aanslag. over het leven in het verleden, het voorkomen van leed, voorkennis hebben en het verliefd worden op 'n beauty van voor je geboortedatum.

zoals verwacht is King 'n boeiende verteller maar meer ook niet. de moord op Kennedy loopt als 'n rode draad door het verhaal maar de relatie met Sadie komt als water overal doorheen gelekt. naar mijn menig had het boek beter als titel "sadie" kunnen heten. zoals elk boek over tijdreizen is er op het eind 'n paradox, dit is door King maar uiterst magertjes en voorspelbaar gedaan. was er de relatie niet met Sadie dan had het boek maar 2 sterren. dank je Sadie.

blijft nog over dat mijn verwachting dat King ooit nog verhalen schrijft in de stijl van zijn beginperiode dit waarschijnelijk niet meer evenaard

sorry King, je gaat met pensioen