Een boek waar je lang over kunt blijven praten.

Schuim der aarde is een mooi geschreven boek over een zwaar onderwerp. Het verhaal omvat drie levens, dat van Anjo, Lucy en Elizabet. Op het oog lijken de verschillen duidelijk. De zandvlakte, de sloppenwijken en de stad, drie treden op de ladder van de levensstandaard. Maar naarmate het verhaal vordert kom je erachter dat toch niet alles is wat het lijkt, ook bij de welgestelde mens gaat niet alles over rozen. Wat ook duidelijk wordt is dat geen mens zonder zonde is, ook niet als je in een welgestelde stad bent geboren, tegenover de sloppenwijken waar de cultuur van de zonde rijkelijk zou heersen.

Het verhaal leest vlot en is zeer beeldend, bijna poëtisch geschreven. Het is absoluut niet moeilijk om voor te stellen dat je zelf midden op de zandvlakte staat. Citaat: ‘De zon kruipt omhoog en binnen niet al te lange tijd is ze zo fel dat ze de schaduw onder ons eigen lichaam wegtrekt’ (Blz. 29 Schuim der aarde).

De drie levens worden in het boek mooi beschreven, elk hoofdstuk beschrijft een personage met als aanduiding de plaats waar diegene zich bevindt. Hierdoor blijft het verhaal spannend en lopen de verhalen niet door elkaar heen, maar blijf je stiekem toch wachten op het moment dat de levens gaan samenvloeien.

Het boek bevat onwijs veel verschillende elementen. Hoe meer je erover leest en praat hoe meer nieuwe dingen je ontdekt. Het is geen boek waar je na een keer lezen mee klaar bent, het nodigt uit tot herlezen, tot het ontdekken van alle verschillende lagen en betekenissen.

Het boek is niet waargebeurd, dit maakt dat het prettig leest want er wordt werkelijk niets onder stoelen of banken geschoven. Heftige situaties worden in rauwe bewoordingen beschreven. Het is dus fictie maar wel met elementen uit de Braziliaanse cultuur, politiek en geschiedenis. De schrijfster Roxane van Iperen beschrijft dit zeer secuur en met kennis van zaken, dit is te danken aan haar reizen als gastcorrespondent door Brazilië.