Alles op het spel...welk spel?

Justine verlaat een drukke Tv-carrière in Londen om samen met haar man Alex en dochter Ellen op het platteland te gaan wonen. In Devon, in een groot landhuis Speedwell House genaamd. Ze is vastbesloten enkel nog NIKS te gaan doen, in hoofdletters, en knipt ook de banden door met haar verleden: vrienden en collega’s krijgen haar telefoonnummer niet. Toch wordt ze gebeld door een onbekende dame die beweert haar te kennen en die haar en haar gezin bedreigt. Tegelijkertijd merkt ze dat haar dochter een misdaadverhaal schrijft met het landhuis als setting maar met verder onbestaande bewoners. Als ze vervolgens contact opneemt met de school van haar dochter om te vragen waarom George, de beste vriend van Ellen, van school werd gestuurd, is het verbijsterende antwoord dat George helemaal niet bestaat…
Veel elementen uit de intro die maken dat het verhaal zich als zeer spannend aankondigt. Toch kunnen we niet zeggen dat het boek een echte thriller is volgens het klassieke concept, maar worden we vergast op een subtiel spel van een vreemd aandoend verhaal met nog vreemder gedrag van de verschillende personages. We begrijpen ze niet en herkennen ze niet en worden voortdurend op het verkeerde been gezet: we zoeken als een speurneus naar hints in dialogen en feiten om dan weer te ontdekken dat het daar niet om draait. Ook de keuze om hoofdstuk om hoofdstuk het verhaal van Justine, in de ik-persoon, en het geschreven verhaal van Ellen, in een ander lettertype, af te wisselen, werkt afstand en bevreemding in de hand. De lezer vermoedt halfweg het boek hoe de vork aan de steel zit, maar het einde komt dan toch nog onverwacht. Men kan zelfs een open einde vermoeden.
Dan komt de vraag: is het een goed boek? Voorzichtig uitgedrukt: met in het achterhoofd dat het een psychologische thriller is, dat de schrijfster een voorliefde heeft voor Agatha Christie ( ze heeft trouwens twee boeken geschreven met Hercule Poirot in de hoofdrol, als eerbetoon aan) en we dus echt niet moeten verwachten dat het bloed van de pagina’s spat en er met gierende banden wordt weg gescheurd is het verhaal bijna, mijn excuses, saai te noemen. De personages figureren als poppen in een bordkartonnen setting. Het is alsof het kader geschreven werd maar het verhaal zich niet ontplooit, het ‘gebeurt’ niet, er komt geen vaart in. Als een lekkere cake die werd bereid met de beste ingrediënten maar net iets te vroeg uit de oven wordt gehaald: hij zakt in.
Kortom, van een bestsellerauteur had ik meer verwacht. Ik raad het boek dus niet aan, maar ik vermoed dat fans van Sophie Hannah het graag zullen lezen. Het heeft een kenmerkende stijl en is zeker ontspannend te noemen.