Boogers tussen rauw en gevoelig

" Ik mis jouw talent. Het talent om steeds terug te keren. Om te vechten. Om te laten zien wat je waard bent. Wie je bent. Wat je kunt. Dat je ertoe doet."

‘Onder een hemel van sproeten’ is de titel van het laatste boek van Alex Boogers. Het verhaal gaat over drie personages, ieder uniek en eenzaam, afkomstig uit een achtergestelde buurt, wier levens elkaar kruisen. Een groot deel van het verhaal speelt zich af in het rustige poldergebied nabij Rotterdam.

Dit inbrengen van een natuurdecor laat Boogers toe zich van een gevoelige, bijna poëtische kant te tonen, naast zijn bekende formule met het rauw neerzetten van ‘het verlaten gat’ waar veel van zijn figuren uit stammen.

Zo heb je de oude Jacob die dagelijks met zijn hondje door de polder wandelt en zoekt naar de zeldzame ijsvogel. Hij heeft zijn dementerende vrouw noodgedwongen laten opnemen, hij gaat haar langzaam, figuurlijk en letterlijk verliezen.

" Misschien was de ijsvogel mijn verlangen om nog iets te wensen, iets wat net buiten mijn bereik leg, misschien niet eens bestond."

Hij ontmoet een getraumatiseerde Amy, ontredderd, met de voeten in het water. Ze woont bij haar moeder en stiefvader, loopt bij een psy en schildert woeste portretten met dikke rode uithalen.

Daarnaast heb je de zwarte Harvey, grote zwijgende jongen die zich willoos laat afranselen door de buurtjongens. Hij is haar vriend en zal uiteindelijk ook haar verhaal, dit verhaal vertellen.

Het boek is een wat ingewikkelde arabesk geworden met continue flashbacks en forwards waarin heden en verleden van de drie hoofdpersonages door elkaar verteld worden. Dit alles gelardeerd met de vele levenswijsheden en meningen van een paar nevenfiguren: de stiefvader, de moraalleraar, de kunstprof, de psy, de Italiaanse buurman Angelo. Boogers houdt zich niet in: de lezer wordt overspoeld met zijn verwijzingen naar kunst, zoals Basquiat, muziek, de ‘zwarte’ jazz zoals Schepp, Parker, Helms en vooral ook de liefde voor literatuur, absolute noodzaak tot opvoeding en ontwikkeling.

We vergeten bijna dat het boek ook gewoon een roman is, met een verhaal. Zo het wat moeilijk lijkt om de korte inhoud weer te geven, zo makkelijk ontvouwt de plot zich gaande weg. Naast de rustige, stille beschrijvingen van de natuur, heb je ook de plotse rauwe passages met een bijna thrillerachtig crescendo naar het einde toe.
Boogers schrijft goed: mooie gebalde zinnen, korte zinnen ook en weet meer dan eens te verrassen met een originele vergelijking.

" De jazzmuzikant beweegt overal tussendoor, als een spook, als een duivel, als een engel, als een god. Daar is moed voor nodig. En je moet met hem mee, of je wilt of niet. Je kunt je niet tegen hem verzetten. Zou je dat willen? "

Toch is het geheel wat minder geslaagd: vele quotes zijn te ongenuanceerd weergegeven, de personages missen echte diepte, reiken nauwelijks over het clichérandje.

Dit mag de toekomstige lezer niet afschrikken: lees en oordeel zelf. Wat voor de ene té is, is voor de andere net geweldig. Er is voor vele smaken, beet te vinden in dit boek. Gewoon doen.