Een bijzonder gezin met mythische proportie

Markus Zusak, de schrijver van het 581 pagina’s tellende boek Bridge of Clay (2018), is wat mij betreft een klasse verteller. Als de verteltrant van Bridge of Clay opgepikt is, is het genieten en het verhaal toegankelijk te lezen. Wat kan Zusak beeldend vertellen. Als lezer zie je de geschetste situaties voor je of zit je er middenin. Het gaat over een gezin waarin 5 jongens geboren zijn, die heel wat jaren op zichzelf en op elkaar zijn aangewezen en een sterke familieband opbouwen met name rondom één van hen Clay. Maar het gezin wordt ook in een context geplaatst, met oog voor de vorige en volgende generaties. Soms schiet je in de lach, wordt dan weer ontroerd, nieuwsgierig of verbaasd. Het verhaal heeft diepgang, en meerdere lagen. Zusak maakt onder meer gebruik van mytische namen en voorbeelden, die individuele interpretaties oproepen naargelang iemands persoonlijke kennis en ervaring. Zoals bij de start van het boek met “In the beginning…”, voor de één zal dit parallel lopen met het begin van een Bijbelverhaal zoals meerdere voorbeelden die hij aanhaalt, maar voor de ander zal het eerder het vertrekpunt van Star Wars oproepen. De lezer merkt gelijkenissen op en denkt een lijn te pakken te hebben, maar Bridge of Clay gaat z’n eigen originele verhalende weg. Herkenning van het beeldende materiaal dat Zusak inzet, is er wel omdat het put uit een universele oorsprong - gevoelsmatig te vatten maar niet direct benoembaar. Hij weet aan te spreken, al zal niet iedereen precies weten waarom.
Een verfilming zoals ook van zijn boek The Book Thief, zie ik met grote interesse tegemoet.