Over de dood die het leven dichterbij brengt

Het boek is geschreven in de vorm van een dagboek waarbij alleen de datum 29 augustus genoemd wordt en de overige data niet. Dat geeft al aan dat er een leven voor die datum is en een overleven na die datum.
Al meteen bij de eerste twee korte zinnen weet je al dat er iets afschuwelijks gebeurd is. Bas komt niet thuis en blijkt later verdronken te zijn. Er zat meteen een brok in mijn keel.
Tussen de dagboekfragmenten door staan cursief gedrukt kleine gedichten die pure poëzie zijn en de gevoelens van Geerteke uitdrukken op dat moment in haar periode van rouw. Juist deze gedichten vertellen het verhaal van alle emoties waar de auteur zich doorheen geworsteld heeft na het ongeluk van Bas en de wilskracht om door te gaan met het leven.
De dagboekfragmenten voelen beklemmend en daarin lees je dat Geerteke heel veel kracht en steun haalt uit de kunstwerken die ze bezoekt. Deze kunstwerken worden in een apart hoofdstuk benoemd in een overzicht zodat je ze later kan gaan opzoeken.
Het boek grijpt je echt bij de keel. Alle emoties zijn eerlijk, herkenbaar en leert ons over de dood die het leven dichterbij brengt. Het boek kan zeker steun geven in moeilijke momenten.