Liefde voor de schilderskunst in de hoofdrol

Omdat het haar onmogelijk gemaakt wordt om als verpleegkundige te functioneren in Engeland vlucht Annabelle naar Parijs om haar intrek te nemen bij haar excentrieke tante Aline. Daar ontmoet ze de vrienden Etiënne en Henri die samen willen gaan vechten in de Spaanse Burgeroorlog. Omdat het Annabelle niet snel lukt een baan te vinden gaat ze met de jongens mee om als verpleegster in het oorlogsgebied te gaan werken.

Twintig jaar later komt de Engelse Eugenie naar Parijs om zich te bekwamen in de schilderskunst en om het mysterie in het verleden van haar moeder na te gaan.

Deze twee verhaallijnen volgen elkaar op in het boek, duidelijk aangegeven met een jaartal boven het verhaal en aan het eind van het boek komen de verhaallijnen weer samen. Hoewel in grote lijnen al snel duidelijk is hoe het verhaal zich zal ontwikkelen is dit toch op zo’n manier gedaan dat het telkens blijft boeien, geloofwaardig blijft en tot het einde onduidelijk is welke keuze Annabelle zal gaan nemen.

Het boek is een prachtig liefdesverhaal waaraan de schrijfstijl van de auteur een hoge bijdrage levert. Deze schrijfstijl is zeer uitgebreid en gedetailleerd waardoor je jezelf zeer goed kan verplaatsen in het verhaal. Je waant jezelf echt in het Parijs van die dagen. Ook staan er prachtige quotes in zoals “Henri en hij zijn als twee kanten van een munt. Ze houden elkaar in evenwicht”

Vooral de liefde voor de schilderkunst heeft een hoofdrol in het verhaal in een wereld die in schril contrast staat met het lieflijke, verfijnde van deze kunst. Want zelfs in de oorlog lukt het Henri om de gruwelijkheden vast te leggen op doek.

Voor mij was dit boek de eerste aangename kennismaking met deze auteur