Niet vergeten, wel vergeven

Dit is het verhaal van Elisabetta, een joodse vrouw. Geboren in 1934, als jongste in een gezin met drie kinderen. Haar vader is arts , haar moeder zingt. Door haar vaders beroep blijven ze lange tijd gespaard van deportatie naar een concentratiekamp maar wanneer dit uiteindelijk toch gebeurt is Elisabetta niet thuis. Daardoor blijft ze alleen achter in haar ouderlijk huis. In haar hoofd gaat ze terug naar het verleden waarbij haar beide zussen als geesten nog steeds naast haar staan en veelvuldig commentaar geven op haar gedachten en gedragingen. Naast deze verhaallijn is er ook de verhaallijn van de Duitse balletdanseres Pola die de bovenverdieping van het huis huurt van Elisabetta. Pas op het eind van het boek ontdek je hoe deze beide verhaallijnen elkaar raken. Zeer gedetailleerd en mooi beschreven; sommige momenten ruik je gewoon de abrikozenjam die wordt gemaakt. De gevoelens van Elisabetta en Pola raken je tot diep onder de huid. Je beseft hoe belangrijk het is om een ander te vergeven; ondanks de pijn die het kost, is het nodig om verder te kunnen leven.