Interessant gegeven, saaie uitvoering

Ik had me verheugd op Mona na de lyrische recensie in de thrillergids, maar kwam bedrogen uit. Inderdaad heel interessant gegeven, maar waarom zo saai opgeschreven? Het idee dat je met je hersenen verbonden aan een computer het internet op kunt vond ik super spannend. En dat je daar lijfelijk ziek van kunt worden ook. De plot rondom de vader van Mona vond ik goed gevonden. Eigenlijk heeft dit boek alle ingrediënten om een superspannende thriller te zijn. En toch vond ik het een saai boek. De taal was vlak en uitleggerig. Echt: als je slaande ruzie hebt met je man om zoiets ingrijpends als de toekomst van je relatie en het al dan niet krijgen van een kind, zeg je dan zoiets als "ik, als IT-chef van het huppeldepupbankfiliaal in Stockholm, vind..." Alleen toch als het ironisch is bedoeld? Of deze. "Verdomme, luister nou eens naar me." Jens was boos. Ja, dat bleek al uit het citaat.

En dan de plotwendingen. Die zie je zo ver van te voren aan komen dat je ze als lezer bijna vergeten bent als ze echt gebeuren. Geen spoiliers, maar die I-Pod ? De ziekte van de zakenrelatie? Als lezer weet je al heel snel hoe het zit, maar die personages blijven er maar over malen en het duurt tijden voor zij ontdekken wat jij al weet. Dat kan een enorme suspense opleveren, maar in dit geval kon het mij op een gegeven moment niet meer schelen of de hoofdpersoon zou overleven, of de wereld zou vergaan. Ik begon zelfs diagonaal te lezen en dat is al helemaal geen goed teken.

Hoe dan ook: mijn eerste recensie hier op Hebban is helaas dus negatief. Snel door met een andere aanrader van de Thrillergids. Ik twijfel nog tussen Dogma en Ripper.