Distopische tijden

Net nu er zo veel te doen is over de machtsmisbruik van mannen waar vrouwen de dupe van zijn geworden verschijnt De Macht. De fictieve auteur Neil Adam Armon, lid van de vereniging voor Mannelijke Schrijvers en een anagram voor auteur Naomi Alderman, stuurt zijn boekmanuscript op naar Naomi. Er ontstaat een briefwisseling. Hij wil weten wat haar bevindingen zijn.

We volgen vier totaal verschillende personages gedurende tien jaar. Roxy, een tienermeisje uit een crimineelmilieu, Tunde een twintiger die zichzelf journalist noemt, Margot een volwassen vrouw die burgemeester is en Allie een meisje uit een pleeggezin. Over de hele wereld begint er zich wat te ontwikkelen en niemand weet in eerste instantie wat er aan de hand is.
Jonge meisjes hebben een wrong, een elektriciteitsorgaan gekregen en kunnen daarmee een gerichte stroomstoot geven. Zelfs zo sterk dat ze er iemand mee kunnen elektrocuteren. Deze gave kunnen zij doorgeven aan volwassen vrouwen. De Dag van de Meisjes is ontstaan en hiermee een hoop chaos en rellen over de hele wereld. Tot zo ver leest het verhaal als een vlotte, bloedstollende thriller.

Er vormt zich een ware revolutie en gestaag worden de rollen in de wereld omgedraaid en komen vrouwen aan de macht. Hopen op een gebalanceerde wereld vol met liefde en acceptatie blijft een utopie. De vrouwen slaan door en dit gaat gepaard met geweld, wraak en helaas ook met misbruik. Er verandert niks, slechts de rollen zijn omgedraaid. Na ongeveer een derde gelezen te hebben is de spanning er een beetje uit. Wanneer de totale omwenteling van macht is bereikt is het verhaal een beetje ten einde. Echter, het zet de lezer wel aan het denken. Stel je deze kentering in het lot der mensheid maar eens voor!

De Macht is een origineel boek, aangevuld met zogenaamde archeologische archiefdocumenten en eenvoudige zwart-wit afbeeldingen, waardoor we inzicht zouden moeten krijgen in wat er allemaal gebeurd is in de tijd van de Omwenteling. Een beetje knullige illustraties, maar het maakt het verhaal levendiger. Aan het eind gaat de briefwisseling tussen de fictieve Neil en schrijfster Naomi verder. De toegevoegde waarde van het gebruik van een fictieve auteur ontgaat mij enigszins. Een echte binding met de hoofdpersonages blijft helaas uit. Toch zie ik alles beeldend voor me wat het een filmwaardig verhaal maakt.

Naomi Aldermans The Power is bekroond met de Baileys Women’s Prize for Fiction.